We hebben er een stevige mise-en-place dag opzitten. Onze nieuwe vriend Ate kan geen makreel meer zien en ik ben blij met mijn vijgenbladolie, maar vooral  dat we helemaal strak staan voor morgen. Buurman Martin, die van de vijgenbladeren, komt een borrel doen en laat ons en passant de vruchtjes zien en proeven van zijn aardbeienboom, die gaan we morgen ook gebruiken!

Lorenzo Ledel arriveert, komt een reportage maken voor zijn blad Vision, met in zijn kielzog zijn trouwe fotograaf Ivo. Ferry neemt ons met een lichte waarschuwing meer naar een krankzinnige tent in het aanpalende dorp La Xara, en voordat we het weten komen we binnen in een soort fabriekshal, middenin een dorp, waar allemaal nisjes, kamertjes en hoekjes in zijn gebouwd.

De eigenaar Teodoro, die eigenlijk juwelier is, zit al lekker met vrouw en kinderen te eten met vol uitzicht op zijn grote trots, een wijnkamer met een glazen pui die uitpuilt van het lekkers. Spaans lekkers! We worden, na een bezoek aan de chef in een megakeuken door sommelier Hector aan tafel gezet en starten met een glas verdejo van Frontaura (E, 2018). Het draait hier allemaal om wijn, dat moge duidelijk zijn, maar daar moet het eten wel op aansluiten. We starten met een schaal met tomaten, ik maak geen grap, maar dan wel lokaal geteeld uit Japanse tomaten.

Laten we ze voor het gemak Japanse tomaten noemen, en deze kosten zomaar € 28 per kilo (de duurste die ik gisteren op de markt zag waren € 5,50). Ik laat zout, peper en mooie olijfolie voor wat het is en proef de pure tomaat. Bizar, nog nooit zoiets gegeten, wow… Het verhaal gaat dat Christiano Ronaldo zo dol is op deze tomaten dat hij blind 90% van de oogst koopt. We  stappen over op chardonnay Roure van Miguel Celabert (E, Mallorca) met daarbij almejas à la plancha (grote clams) en gambas rojas met alleen een beetje zout. Niet te hard gebakken, nog licht glazig van binnen, perfect.

De visboer, een vriend van Teodoro, komt binnen en we moeten aan de negrito, een lokale vis met spierwit vlees. Ze lijkt op zeeduivel maar de structuur is een stuk zachter. Lekkere vis die schreeuwt om een mooie saus maar in plaats daarvan komt met een aardappelmousseline en wat gestileerde groente, het zal een lokaal gebruik zijn.

Pièce is chuleton (ribeye) van rubia Gallega (Gallicisch blondvee). We mogen hem zelf uitkiezen van een soort vleestafel maar als er maar 1 ligt, blijkt dat te weinig want we zijn met 6. ”Ik heb er achter nog wel een…”.

Toen we binnenkwamen heeft Hector een fles rood laten zien, fles 58 van de 108, van 9C+ bodegas van Erneste Yuste de Miguel uit Chulilla. Mijn Vivino-foto werd smalend weggelachen “not available on Vivino”, wat klopte.

De wijn wordt opengemaakt en geserveerd en blijkt nog erg gesloten dus we pakken even een ‘tussenpaus’ in de vorm van Malleolus van Emilio Morus (E, 2019), die top is. Er komen frietjes met gepofte knoflook, goede mayo en het vlees is om helemaal gek van te worden, athans degene die we hebben uitgezocht. De ander is totaal niet dooraderd en wordt door Teodoro meteen van de rekening gehaald. De bijzondere wijn is inderdaad bijzonder maar we vinden de Malleolus stiekem lekkerder.

Toe is er torrijja, een soort bread &butterpudding, met karamelijs, superlekker!

Een bijzondere avond, met een mooi gezelschap in een inderdaad krankzinnige tent, superbe wijnen en prima eten.

El Racó de la Xara | Carrer del Pintor Segrelles 13 | La Xara | Spanje