Na weer een lange dag rijd ik bij het vallen van de avond richting Girona, naar de gebroeders Roca(**). Drie broers, chef, patissier en maître-sommelier, die een klein restaurant in een suburb van Girona bestieren. Ik kom hier bijna ieder jaar, heel wat makkelijker dan binnenkomen bij El Bulli!
Aan tafel gezeten, om kwart over 9 ben ik de eerste, krijg ik direct een glas cava van Albet i Noya, uitgebracht onder eigen label. Een aardige binnenkomer. De menukaart biedt, buiten een enorm stuk karton (waarom moet dat altijd zo onhandig groot?), een aantal menu’s, een à la carte gedeelte en een sectie klassiekers, allen voorzien van het jaartal waarin ze zijn geboren. De amuses bestaan uit een gesuikerd hoorntje met hazelnootpasta, een vermomde olijf met ansjovis (zwart balletje van olijvengelei met een puree van ansjovis) en een soort ronde chip van Parmezaanse kaas met truffelolie. Ik kies voor een nieuwe wijn, dit jaar slechts 1980 flessen op de markt, Nun, garnatxa, vinya dels Taus (E, Penedés, 2004). De 2de ronde amuses, hier tapas geheten, bestaan uit een véloute van amandel en komkommer, een mousse van doperwten met mandarijn en bergamotte, en een gemarineerde sardine met appel, kervel, baslilicum en groene chartreuse. Poeh poeh, wat een smaken en combi’s….
We gaan door met een oester in gegeleerde maar wel bubbelende champagne, met curry, appel en pain d’épices ( soort ontbijtkoek), gevolgd door een staafje foie gras met een reductie van Pedro Ximenez (zoete sherry). Aaai…. trek ik zo een klein haartje uit de foie!
We gaan door, met hele kleine tuinbonen met munt, een mini-stukje gestoofd varken en een warme gelei (à la Catalane), weer gevolgd door een coquille in een infusion van algen, groene thee, doperwten en sinaasappel. Een plaatje, maar weer warme gelei. De volgende gang is redelijk spectaculair en bestaat uit een glazen cloche met witte rook eronder (hoog Catweazle gehalte). Wanneer de cloche eraf gaat vult de ruimte zich kort met een heftige rooklucht, die ook meteen weer verdwijnt. Ik zie 4 minuscule stukjes tonijn met perzikcompote en jeneverbesmayo. Mooi! Door met een stukje loup de mer met citruspuree, groene asperge (rauw door de dunschiller) en bergamotte. We gaan aan de rode wijn, Corullon uit Bierzo, mencilla druif (E, 2003) want de geconfijte (Iberico) varkensbuik komt eraan, met een terrine van knoflook en kweepeer. Beetje vet, maar onwijs. Varken wat naar varken smaakt. De laatste gang is duif, met rozen, aardbeien en sandalwood. Weer waanzinnig, de broertjes zijn nogal in de parfum ingrediënten, wat het eerste toetje ook weergeeft. Overigens is het nu half 11, en zit ik een uur en een kwartier aan tafel. Ik heb een boekje bij me maar nog geen tijd om een letter te lezen. Nu zijn de porties zo klein (gelukkig), en ben ik alleen, dat ik het eigenlijk wel prettig vind, dit moorddadige tempo.
Het eerste toetje is een moleculaire ontleding van het parfum Envy van Gucci, waarna het weer met eetbare zaken in elkaar is gezet. Crème van patchouli en vanille, compote van sinaasappel, peper en mandarijn, gelei van honing en sandalwood, fleur d’orange, fleur des roses, granité van bergamotte, en sinaasappelijs met koriander. Het klinkt ongelooflijk ingewikkeld, dat is het ook, maar het staat bij mij in de lijst van de 5 lekkerste toetjes ooit! Ik sluit af met geraspte kokos (ijs, natuurlijk) met een quenelle van ijs van eidooiers. Nog wat geijkte petits fours en om half 12 ga ik richting huis.
Het was top, beetje veel dezelfde ingrediënten, sandalwood, bergamotte, citrus, warme gelei, maar top!