Ik zit een beetje te lezen in oude stukjes, je moet wat tijdens het wachten. Mn oog valt op een stukje over El Bulli van vorig jaar, waarin ik beloof nog wat anekdotes te vertellen. Ik heb nog wel een leuke!
10 jaar geleden, Okky was net geboren, had Ferran nog niet zoveel te doen in de winter en gaf hij 2-daagse kookworkshops. Ik werd hierop geattendeerd door Miriam, mede-foodie, en was meteen in. M’n moeder, Mike, Pieter Daamen (toenmalige chef van Le Garage) en Joop B, gingen mee (Joop haakte natuurlijk redelijk last minute af), en wij togen in februari naar Cala Montjoi. Super weer, lekker fris, geweldige ambiance, en na een koffietje kon het beginnen. Een exposé van minimaal 3 uur, in een soort Frans-Spaans gebrabbel, waar bijna niemand wat van begreep (ik gelukkig een beetje), waarbij iedereen rustig in slaap viel. Lunch volgde rond 4-en, waarna we de keuken in gingen en Ferran het hele menu van die avond voor ons voorkookte, weliswaar geholpen door 4 koks, maar wel leuk. Wat ons alleen wel opviel, was het kleine houten plankje met het kleine office-mesje, waar de chef echt alles mee deed. Tussen 7 en 9 relaxen, de weg was in die tijd nog zo slecht dat tegen de tijd dat we aan waren we weer terug moesten, en om half 10 aan tafel voor het diner. De chef at mee, en samen met m’n moeder, we waren de 2 enige die Frans spraken, had ik een super-avond, waar de basis werd gelegd voor een mooie vriendschap.

De volgende dag was eigenlijk een herhaling van de eerste, buiten het feit dat ik een hotline met huis en een doodzieke Isabel had, en er binnen ons gezelschap steeds meer mensen zich niet lekker voelden. De kooksessie was weer geweldig, zelfde mesje, zelfde plankje, en ’s avonds hadden we weer de grootste lol, met 4 van de 8 gasten in de ziekenboeg! De volgende ochtend waren ook m’n moeder, Pieter en Mike ziek, en voelde ik me ook behoorlijk slecht. Nog altijd verdenken we het plankje en het mesje van Ferran, hoe is het anders mogelijk dat we allen dezelfde symptonen hadden (buikloop, hoofdpijn, koorts).
Een ander verhaaltje gaat over de eerste keer dat we met de kinderen bij El Bulli aten. Let wel, dit is van voor de tijd dat je 3 jaar vantevoren moest reserveren, en je 2% kans maakte op een tafel. We moesten de kinderen al jaren meenemen van ze, en zo geschiedde. Tafel op het terras, waar op een gegeven moment de grote teak stoelen tegen elkaar werden geschoven, dekens van zolder werden gehaald, en de kinderen te slapen werden gelegd, door de bediening! Daarvoor hadden ze al diverse gerechten uitgespuugd, waarna de chef zelf overging tot het maken van spaghetti met tomatensaus, wat wel op ging. Wederom een superavond, in wat nu de eettempel van de wereld is, maar wat eigenlijk een doodgewone soort van boerderij aan de rand van het water is, met uitsluitend lieve mensen die maar 1 doel hebben; het je zoveel mogelijk naar de zin maken!