Eden Hill stond vorig jaar in het voorprogramma van ons geweldige 3 maanden verblijf op Vancouver Island en was top. Getalenteerd chef David Glass stond er aan de passe en wat toen het begin was is nu het einde. Onze laatste avond in Seattle, de dag voordat we naar huis gaan eten we weer bij Eden Hill.

David is weg, kookt nu voor het lokale soccer-team en doet wat catering. Hij wilde meer ‘familytime’, en heeft de boel overgedragen aan chef/owner Max Petty, die er vanavond niet is! Chef Eli en sous Austin zijn er wel en die stellen niet teleur. Wie er ook is is maître Tram Bui, waar ik al 4 maanden emailcontact heb en die me o.a. Single Shot (gisteren) en Harbor City (dim sum, vandaag) heeft aangeraden. Een topper van een vrouw waarvan ik 4 maanden heb gedacht dat het een man was (die Vietnamese namen ook…). We zitten op onze vertrouwde plek aan de bar en starten met lekker zuurdesembrood van de Seawolf bakery met boter van geroosterde peper en knoflook-honing.

De bietensalade met honing-champagne vinaigrette, nectarine, bosui, peer, ingelegde walnoten en geitenkaas on the side is ook lekker (“maar niet zo lekker als de bieten gisteren bij Single Shot”, gromt de vrouw naast me), en zo ook de Ridgeback oesters van de Olympic Oyster Co met loganberry-sorbet (van Canadese braam/framboos) en citroen. Ik neem er van de weeromstuit nog 2 waar Eli deze keer een andere vruchtensorbet opdoet, wat jammer is.

De tartaar van verschillende tomaten waaronder ingelegde, met gefrituurde kappertjes, rode ui, groene curry-olie, Chinese mosterd, geraspte eidooier en crostini (gefrituurd brood) is ‘to die for’, zo lekker.

We krijgen een cadeau’tje, een heel dun taartje met crème fraîche, zalm en geroosterde zaadjes, met zalmeitje die in een ‘brine’ van yuzu en sake hebben gelegen (ze noemen ze dan Ikura). Niet normaal lekker!

‘Sum tom’, normaal gesproken is dat een salade van groene papaya, maar nu met hele dunne courgette en wortel, komt met Dungeness crab, amandel, Thaise basilicum en crispy spek. Het is superlekker maar met het spek hadden ze iets meer kunnen doen, een Thaise twist was op zijn plaats geweest.

De ‘Candy bar’ van crispy varkenskop (een proces wat 2 dagen duurt) op een puree van peer met prosecco, gepickelde kool met Merlot en serrano, slaat de vrouw even over (“varkenskop Juul, doe effe normaal…’), maar is superlekker. Nadeel is dat het staat als een huis, zeker omdat de ‘bar’ flink door de panko is gehaald en daarna is gefrituurd. Typisch een gerecht om de boel mee af te sluiten…

Op de vraag of we nog iets toe willen vraag ik waar de bloemkool blijft.  De bartender verschiet van kleur en zegt dat ze eraan komen. Omdat we 1 meter van de open keuken zitten is al snel duidelijk dat ze ze is vergeten te bestellen.

De bloemkool ‘chilaquiles’ met manchego, jalapeño honing hot sauce, curtido (gefermenteerde kool) en limoencrème zijn best lekker maar het gerecht ziet eruit alsof het al eens eerder is gegeten. Het is een bak bizarre vormpjes van zachte bloemkool-nuggets met tortilla, met wat kleur erop (ik zie rose) en 3 toeven (limoen)-slagroom uit de spuitzak, het ziet er niet uit… Het is evenwel lekker, daar niet van, maar komt toch als een soort mosterd na de maaltijd.

Eli probeert de boel te redden met een bolletje ijs van foie gras met chocolade en een hoop drank (een mix van 7 geheime ingrediënten), heftig maar heel lekker, wat een experiment is van een mislukt dessert wat we vorig jaar hebben gegeten. Het is goddelijk! We delen daarna het dessert van de dag, een stuk maiscake met een hoop rum, bossbessenjam, kardamom whip en popcorn, waar, en dat is meteen de grootste kritiek, niets aan is.

Toch een topavond, het dessert en de bak bloemkool met slagroom even daargelaten.

Eden Hill|2209 Queen Anne Ave N|Seattle|🇺🇸