We komen niet alleen voor de lol naar Vietnam, en ook niet alleen voor de opening van ons nieuwe weeshuis. De directie van Dental Clinics reist voor het 2de jaar met ons mee om de tanden van de kindertjes te bekijken. Vorig jaar is er een spontane samenwerking ontstaan tussen Remco, Bart en Titia met Andrew Tsang van Maple Health Care in Saigon, die beide deuren van zijn kliniek opengooide voor onze 60 meisjes. Dit jaar doen we het dubbele, de 60 van vorig jaar zijn toen zo te grazen genomen dat die nu op wat kleinigheden na okay zijn, maar onze 30 nieuwe jongens en de 24 meisjes van Yvonne en Jos van Opdorp hebben nog nooit van de tandarts, laat staan van poetsen gehoord.

De opkomst is dit jaar massaal, dus heeft Andrew nog een (Japanse) kliniek ingeschakeld. Om de druk een beetje te verlagen zeg maar, maar ook om de andere tandartsen de gelegenheid te geven met “onze” kanjers samen te werken. Daar Andrew vorig jaar door ons na afloop met zijn crew mee uit is genomen, en ook heeft meegevaren met Alain en Ron in augustus staat hij er deze keer op ons Vietnamees mee uit te nemen. Na een half uur, 3 bijna-aanrijdingen en kilometers nachtmarkt komen we uiteindelijk op de 3de etage van een giga-tent, waar de lange gedekte tafels al klaar staan. Het eerste heerlijke gerecht staat nog niet op tafel of de vader van de baas zet het eerste (en ook laatste) Franse chanson in, begeleid door een valse piano en een gitaar met 5 snaren, waarna hij de gasten uitnodigt met behulp van het “songbook” hetzelfde te doen. Ik haat dit soort dingen dus bijt direct met Ellen het spits af, dan heb je het maar gehad. We zingen killing me softly, krijgen applaus, waarna de beide muzikanten opstaan en vertrekken, om nooit meer terug te komen! Helaas zit de stemming erin en gaan we a capella door totdat tijdens Dancing Queen, let wel, zonder begeleidende muziek, ook alle Vietnamese gasten vertrekken. Het rommelde nog lang na in de wijk, terwijl wij alweer aan een biertje in de Apo stonden…..