Gisteren moest ik een spotje draaien voor de vlaamsche VVV in Oostduinkerke, 293 km van m’n bedje en redelijk op tijd ook nog, dus besluit ik zaterdag na het werk in Den Haag vast een stukje te gaan rijden. Kraan heeft zijn oude souschef Geert van Hecke gebeld en na lang aandringen kan ik, mits laat, nog een vorkje meeprikken, en zelfs nog blijven slapen. Kwart over 9 draai ik de parking van de Karmeliet*** in Brugge op, 3 minuten later zit ik aan tafel. De heren naast me, franstalig en in zwarte pakken met armbanden, vinden het nu echt te krap worden en beginnen meteen te klagen. Mevouw van Hecke lost het keurig op en na een kwartier prikkende ogen verhuizen ze naar een andere kamer. Ik hoef me totaal niet schuldig te voelen, zij zijn zelf ook later pas geplaatst, na 6 keer bellen…
Enfin, prachtige zaak, totaal niet stuffy-Belgisch, vlotte en aardige bediening, je voelt je meteen thuis. We beginnen direct met een tsunami aan amuses, waaronder een taartje van olijf, oester met komkommer, gemarineerde en gegaarde zalm met curry kroepoek, curry die weer terugkomt in de amandelen, kingkrab met gelei en een bloedmosseltje met ratatouille en philo.
Ik bestel een Pulligny Montrachet, uit is uit, van Benoit Ente (F, 2008) en het grote genieten kan beginnen. 1ste gerecht is gemarineerde Saint-Pierre (zonnevis) met grijze garnalen, inktvis, basilicumolie en een lichte brandade met selderij. De brandade is zo licht het lijkt wel een marshmellow, en is godsgruwelijk lekker. Door met een gebakken langoustine met een stukje ganzenlever, in een bouillon van algen met tapioca. Mooie Japanse invloeden en waarschijnlijk zomaar de beste langoustine van de laatste 10 jaar. Wow!
Bij het volgende gerecht is de coquilles Saint-Jacques natuurlijk perfect gegaard op de plancha, kan niet anders op ***niveau, maar de toegevoegde waarde van champignons en morteau maken het gerecht helemaal af. Ik weet niet wat morteau is, bij navraag blijkt het een klassieke Franse worst te zijn, en wat is dat een lekker ding. Geweldige keuze, schot in de roos.
Zeebaars met spelt, we gaan in een moordend tempo door, met mozarella (!), saus van schelpdiertjes en groene kruiden, komt me voor als een wat vreemde combinatie maar gaat met de prijs voor het lekkerste gerecht aan de haal. Vooral de groene kruiden maken het gerecht helemaal af.
De wijn is nog niet op, maar gaat makkelijk bij de noisette de chevreuil, de nootjes van de reebok, met een klassieke poivradesaus, schorseneren in blank en bruin en tapenade van vijgen en noten. De tapenade, hè hè we hebben wat gevonden, hoeft voor mij niet zo, maar dat komt gewoon omdat ik niet zo van zoet in een hartig gerecht houd. De paddestoeltjes sluiten volledig aan, zo ook de warme paté van reebok, alles is top. Dat zoet komt nog een keer terug, in de vorm van een compôte bij de perfecte kazen, maar die laat ik voor wat die is, de compôte natuurlijk, ik neem wel 3 flintertjes kaas, pour finir le vin…
Dessert-amuse is een taartje, eigenlijk meer een marshmellow van kokos met gemarineerde ananas, citroengras, sorbet van basilicum, salade van groene appel en een ille flottante van rum, deseratamuse hè…, waarna nog een mooi bord met chocolade, peer, caramel, bramen en crème van cassis.
Ik wil voor het weggaan de chef nog even de hand schudden maar die is al in ruste. Hij wordt direct gebeld, hobbelt zichzelf aankledend van de trap en we drinken nog een pintje in de salon. Mevrouw schuift ook aan en we vatten er nog één. Ik wordt de hoek van de straat omgeleid en maak de klim naar de torenkamer boven de brasserie van zoon van Hecke. Mooie avond, morgen naar het strand.
