Na aankomst op Johan Adolf Pengel, wij kennen het als Zanderij, sta ik voor in de rij bij de paspoorten. Visum in orde, landingskaart ingevuld maar omdat Ramon in een heel ander deel van het vliegtuig zat weet ik niet ons logeeradres. Ik krijg alle stempels èn mijn paspoort terug en moet 10 meter achter het douanehokje even wachten op mijn vriend. Als die een niet-bestaande naam noemt met als achtervoegsel, “in die ene straat, je weet wel” is het goed en mag ik naar de bank. Welkom in Suriname!

Pim is nog een uur achter ons, hij wil graag de hobbie’s van àlle stewardessen weten, dus we landen direct na de bagagecheck bij de eerste verkoper van het lokale Parbo bier, wat erin gaat als God’s woord.

De Hyundai Tucson staat klaar en we tuffen in een ruim uurtje naar Paramaribo. Na een korte tour door een wat stille stad, alles gaat hier om 6 uur dicht zo ook de meeste restaurants, komen we in de Costerstraat bij ons gehuurde logeerhuis. 4 slaapkamertjes met bordpapieren muurtjes, waarbij 3 airco’s dus één iemand is de lul, een douche, 2 plee’s, keuken, eetgedeelte en living met een bank en een pit. Prima, en dat voor € 125 pp/week. Het enige dat mist zijn handdoeken.

Eten doen we die avond op een terrasje naast Fort Zeelandia, een groot stenen geraamte met veel historie, je kunt de kogelgaten van de decembermoorden nog zien zitten.

Moksi alesi voor ons, en bruine bonen met rijst voor Ramon. Nog wat Pom erbij, het zijn grote volle borden. Moksi betekent mix, alesi is van rijst, boontjes, stukjes zuurvlees, een stuk gegrilde kip, gebakken banaan, loeibittere aubergine en zoetzuur van groente, in aanvang een beetje droog, maar uiteindelijk superlekker. Grote djogo’s (flessen) Parbo bier ernaast, “je moet het weten”…. Afzakkertje, we zijn redelijk brak, in het Vat en om middernacht het licht uit!

De vrijdag gaat, we zijn gewaarschuwd, in ledigheid doorgebracht worden. Uitgebreid ontbijten en een beetje werken (wifi) bij Lekker (superlekkere iced coffee), boodschappen (water, Nescafé, chips, bier en handdoeken) bij de Best Market, biertje aan de rand van de pool van het Torarica hotel, the place to be, en lunchen met 3 aardige KLM-dames, het is Pim en Ramon gelukt gisteren) bij chinees Lucky.

Stap terug in de tijd en waan je in China. Tl-balken, plastic stoelen, een hoogzwangere mamma en eten wat à tempo op tafel wordt gesmeten. De één eet geen garnalen, de ander geen varken, de derde niks glibberigs, de 4de vindt het eng en de 5de alles vies, er blijft dus behoorlijk wat over. Na de lunch is het terug naar het Torarica alwaar we uiteindelijk de zon bijna achter de huizen zien verdwijnen. De dames worden “ingeruild” tegen overbuurman Nikita, een lokale rasta-vriend van Ramon en na een korte korte-naar-lange-broek-omruilactie-want-de-muggen-gaan-zo prikken koersen we naar de Garden of Eden. Thais, want we zijn nu toch in Suriname…

Prachtig restaurant wat vroeger een tuinmeubelwinkel was. Toen het met de winkel minder ging hebben ze de mooiste meubels laten staan en 3 Thaise koks ingehuurd die middenin de tuin op een podium staan te koken. Tod nam pla, saté’tjes, loempia’tjes, penang neua, pla sam rot, kip met cashewnoten, het is allemaal lekker en op smaak, alleen weer veel te veel, dus in de doggie-bags me naar huis.

Henna Draaibaar en Eddy Wijngaarde (vroegere baas van les Quatre Canetons en Sancerre, nu filmmaker) schuiven nog aan en we bespreken de plannen voor de volgende dagen. Volgens Gijs mag het allemaal wel wat actiever…