De komende 3 maanden (!) wonen we op Vancouver Island, dat verklaart een beetje de tekst hierboven. Waarom? Omdat we dat leuk vinden! Rust, de prachtige natuur, de aardige mensen, weinig tot geen agressie (die beren doen niets als je met rust laat), geen files, kortom total relaxation! Het werk gaat gewoon door, ik ben bezig aan 2 nieuwe boeken en ontwikkel hier ondertussen ook allemaal nieuwe gerechtjes. Enfin we zijn hier 23 mei geland en het bevalt ons niet normaal goed!

Een van de eerste zaken waar we ooit aten in Vancouver, misschien wel de eerste, was Cordero’s aan de jachthaven in Coal Harbour, een prima tent die conceptueel goed in elkaar zit. Altijd top-service, een menukaart met voor elk wat wils, en ongecompliceerd lekker eten. Niet hoogdravend, niet te moeilijk, gewoon lekker. Het doet me sterk denken aan Porterhouse in het Gooi (Naarden-Huizen-Weesp) waar ik me bemoei met de menukaart, maar daarover een andere keer meer.

Bij Cordero’s zijn de spruitjes wèl voorradig (we misten ze in Miku). Ze zijn doormidden gekliefd en gefrituurd waarna ‘tossed’ met lemonpepper, chili en Grano Padano (even een lesje; Grano Padano is niet hetzelfde als Parmezaanse kaas want A) niet uit Parma en B) iets zachter, boteriger en misschien wel delicater..).

De ‘prawn sizzle’ is ook lekker. Grote garnalen in witte wijn met boter, knoflook en citroen, borrelend in een klein gietijzeren skilletje, en met een dikke plak gegrilde foccacia ernaast. Zoals ik al zei, niet te moeilijk, gewoon lekker.

‘Charred broccolini’ (asperge- of baby-broccoli), met citroen, tijm, Grana Padano en chili, doet qua smaak licht aan de spruitjes denken, maar is toch anders en wederom lekker.

De Buddha-bowl, we zijn in een vegetarische mood vanmiddag (buiten dat garnaaltje) is op zich prima maar wel saai. Veel meer dan quinoa, boerenkool, een schep hummus, een paar tomaatjes en een halve gegrilde avocado is het niet, wat jammer is. Volgende keer maar een stukje vis…

Cordero’s|1583 Coal harbour Quay|Vancouver BC|Canada