Natuurlijk is Compartir vol als ik 2 dagen van tevoren bedenk dat ik daar toch wel weer eens wil eten, maar ik heb een klein achterdeurtje en het lukt. Op het afgesproken uur schuif ik, moederziel alleen (heerlijk), aan de plek waar ik 9 jaar geleden ook zat, maar dan onder erbarmelijke omstandigheden (doodziek met naar later bleek een lekke hartklep). Ik heb het destijds allemaal prima overleefd, kwestie van vervangen, en heb er vanavond zin in. Er is 1 klein detail, compartir betekent delen en ik ben alleen.
Er is iets veranderd aan de laatste setting, het lijkt wat ruimer maar het blijkt dat ze rond 1 september wat tafels hebben weggehaald zodat het nog steeds vol lijkt terwijl het in Cadaques wat rustiger wordt.“Wil je de kaart zien of zal ik wat voor je maken” is de vraag van chef Mateu (mijn achterdeurtje èn 1 van de 3 chefs. De andere 2, Oriol en Eduard, staan in Disfrutar⭐⭐ in Barcelona, waar ze sinds kort ook een tweede Compartir hebben). “Doe het laatste maar”, zeg ik in mijn onschuld, en denk dat ze dan dus het menu’tje erdoorheen ‘trappen’, maar niets is minder waar…
We starten met een alcohol-vrije cocktail met passievrucht en hun idee over ‘pan con tomate’, krokante broodkussentjes met tomatenpoeder, waarna een salade van pompoen (sferificatie, dus pompoencrème-balletjes) met oregano, saffraanmayonaise, repen zoetzuur van wortel en stukjes canaloupe meloen. Lekker.
De gemarineerde sardine met mandarijn, vanille-olie, feta en framboos, en een ‘tigernut’ (de noot waar ze de lokale horchata de chufa, een soort notenmelk, van maken), lijkt een beetje op een oude bekende maar is dat niet, wat geldt voor meer van de gerechten. Ik kom hier bijna ieder jaar wel een keer en het valt me vaak op dat ze weinig veranderen aan de kaart, maar dat is nu anders. Er is een hoop nieuw of veranderd, aangepast zo je wilt.
Gedurende het menu, waarvan ik doorkrijg dat het niet de ‘standaard’-variant is komt er 3 keer een oester. De 1ste oester (Gillardeau), wordt geserveerd met iets aangezoet bietensap, limoenrasp en kaviaar.Top.
De canneloni van rode tonijn met olijvenpuree, olijfolie, basilicum en een kappertje is een old-time favoriet en blijft lekker.
De 2de oester, komt met wat fino-spray (fino is droge sherry) met een soepje/sausje (1 slok) van trompettes de la mort met Iberico-ham. ‘Fake mato’ (mato is een typisch Catalaans vers kaasje) he ik al eens eerder gegeten maar dan bij zuster-restaurant Disfrutar in Barça, en is van amandelmelk, aan tafel afgemaakt met truffelolie (wees niet bang, die maken ze zelf in februari, van verse truffel), honing van bijen die aan de pijnbomen hebben gezeten, pijnboompitten en een toastje met ansjovis. Bizar-lekkere combi van zoet en zout.
De 3de en laatste oester, zit in een tempuradeegje, met een licht-zoete sake-gembersoep en rauwe crispy ui. Oude bekende, de luchtige beignet van stokvis (buñuelo) met honing-schuim, die hier vanaf dag 1 op de kaart staat, en daar is wat aan veranderd (of aan mij…). Ik vond het nooit bijzonder, ik vind het nu lekker!
Door met in miso gemarineerde, ‘cured’, rauwe coquille, op lauwe selderijpuree met blokjes gele en groene appel
Dan komt de vraag:””do you want the egg…?” Natuurlijk, ei ‘carbonara’ bestaat uit zacht gegaarde dooier met schuim van Parmezaan, stukjes speck, een paar kantharellen en weer die truffelolie, maar wat geeft het… Rouget met aardappelpuree waarin ‘suquet’ (saus gemaakt van een typisch Catalanaas visgerecht, noem het de Catalaanse bouillabaise), peterselieolie, saffraanmayonaise en amandel. Het is zo lekker dat ik al een week een pot bouillabaise in de ijskast heb staan om het proberen na te maken…
Er komt zoet maar ik kan wel rollen, dus ik proeg van beiden een hapje. De puree van banaan, ik ben helemaal niet dol op banaan, met schuim van yoghurt, chocoladekoekjes-kruimels (soort Oreo-kruimels zonder de witte crème), limoenrasp en munt is lekker maar ik houd me aan dat ene proef-hapje.
Dat lukt me niet bij de bosaardbeitjes, die echte subtiel geparfumeerde sjaakjes, met ijs van zwarte sesam. Tjemig wat lekker..
Compartir beleeft een revival. Wat nieuwe gerechten, een paar verbeterde klassiekers, en door die paar weggehaalde tafels lijkt het meteen stuk rustiger wat prettig is. Oh…, sublieme bediening, and to be honest vind ik die Bib Gourmand van Michelin wat zuinigjes…
Compartir|Riera de Sant Vicenç|Cadaqués|🇪🇸