Weinig nieuws onder de zon vandaag, alhoewel… Casamar is een restaurant in de baai van Llafranc (Catalunya), een beetje bovenaan de heuvel, overlooking port en langs de Camí de Ronda (je weet wel, dat langs de kust van Port Bou tot Barcelona ooit aangelegde pad zodat de Guardia Civil de smokkelaars in de gaten kon houden).

Ik kom hier elk jaar, als ik in de buurt ben althans, en was hier een paar jaar geleden met mijn vriend de Dutch Foodie (DF). Als hij deze zomer besluit een dagje naar ons toe te komen is zijn enige eis: ”maar dan gaan we wel lunchen bij Casamar”. Goddank lukt het me 3 dagen vantevoren een tafel te boeken en nadat mijn auto bijkans door zijn assen zakt na een bezoekje aan Grau (je weet wel, de allergaafste wijnwinkel van de wereld) schuiven we rond de klok van 2 aan (lees hier wat over de historie van Casamar en chef Quim en zijn zus Maria)

We starten direct met wat snacks op tafel, waarna tartaar van gamba in een kreeftensoepje, dat later in de middag het predikaat “lekkerste gerecht” krijgt toebedeeld.

Door met carpaccio van lichtgegaarde biet met pesto van groene blaadjes, kokos-tzatziki en kaviaar van olijfolie (zie boven), waarna ingelegde makreelfilet met “water” van groene olijven en pijnboompitten (misschien wel het op één na lekkerste gerecht).

De baby artisjok met zwezerik wat eendenmaag blijkt te zijn (het Catalaanse woord voor zwezerik en maag is hetzelfde, althans volgens de bediening) is lekker maar niet super-bijzonder, de gegrilde langoustine met peterseliegel is dat weer wel,

en bacalau (stokvis) met witte asperges en hazelnoot, daar moet je van houden, en dat doe ik!

In plaats van lamsvlees als pièce (we hebben een lamshater aan tafel) nemen we gamba’s de Palamós, van die rooie jetsers, gebakken in/op zout, niet normaal lekker… Ineens zien we een schaal met een soort gefrituurd skelet, het lijkt wel een prehistorisch dier, langskomen. Het blijkt panegal (rock fish, scorpaena scrofa) te zijn die zo uit de frituur komt, met 3 verschillende mayo’tjes (aioli, romesco en zeewier) en de lekkerste gefrituurde pommes carrés (niet rissolées wat iedereen denkt) ever. Die moeten we hebben, en die komt ook… Wow!

Het dessert van ananas, limoen en kokosnoot is heerlijk fris, de biscuit-basis met gianduja chocolade en olijfolie-ijs blaast ons van tafel.

De wijn, want we hebben ook nog wat gedronken, en goddank een chauffeur bij ons. De sommelier is een oude bekende en vermoed al dat we de keuze aan hem laten. De opdracht is simpel; ik vertel waar we van houden, dat het Spaans moet zijn en wat we niet willen (geen vin nature, bubbels of oxidatief) en hij gaat aan de slag. De Emilio Rojo Blanco (Ribeiro, 2013) is heerlijk, de Espanyalluchs van Enric Soler (Penedès, 2017) krijgt er een halve ster (Vivino) bij en staat nu bovenaan met 4,5. De Coma Blanca van Mas d’en Gil (Priorat, 2016) gaat daar bijna overheen, wat een klasbak, en het is dat er geen kwart sterren zijn want anders zou de Martires Rioja van Allende (Rioja dus, 2017) een dikke 4,75 krijgen (5 is ultiem en perfectie is iets dat niet bestaat, RJK). De laatste is ook meteen het enige minpuntje van de middag, althans bij de rekening, als de Martires ruim 2 x duurder is dan alle voorgaande wijnen. Had ‘ie misschien even moeten zeggen/vragen, maar ja, als je ook 2 van die gulzige tempeliers aan tafel hebt… We hebben voornamelijk geproefd (ja ja, hoor ik je denken) dus de restanten gaan mee naar huis (maar halen het einde van de avond niet!). Het was wederom een feest !!

Casamar | Llafranc | Spanje | info@hotelcasamar.net