Het is de laatste avond aan de Côte, de hut is al opgeruimd en de spulletjes staan klaar om in de auto te zetten, toch nog altijd meer werk dan je denkt. Ondanks het ontbreken van onze 2 kinderen hebben we ineens 2 honden bij zich, die uiteraard geen poot uitsteken…

We gaan de laatste avond uit, ondanks de eerdere beloftes slechts één keer per dag uit eten te gaan. Gevalletje overmacht! We kwamen op de markt oude vriend Frank Jansen tegen (ja, dé Frank Jansen) die ons naar café de Paris stuurt. “Dat is gewoon goed, en als ik dat zeg dan is dat zo”. Wij naar Café de Paris! Klassieke tent aan de haven van Saint Tropez waar je zo tegen de konten van de superyachts kijkt (waaronder 2 met de Nederlandse vlag, ik ben dan altijd zo benieuwd van wie die zijn).

In het restaurant en op het terras zitten voornamelijk wat oudere locals met veel geld, en is het een gezellige boel. Het is al wat fris dus we gaan binnen naast elkaar op de bank maar met vol uitzicht op terras, entrée en bar, waar een blonde serveerster de hele avond aan een rietje lurkt, terwijl de donkere de benen uit haar lijf rent (o.a. voor ons).

Zoals echt overal komt hier ook meteen een volle bak water voor de honden, waarna er pas wordt gevraagd of wij ook wat willen drinken. We gaan aan een glaasje wit, beetje klaar met al die rosé en starten met wat oesters; fine de Claire, Ierse Mores en Guillardeau. De Claires zijn lekker, de Mores top en de Gillardeau’s te groot en wat milky.

De vrouw start met artisjok, zoals artisjok is bedoeld (behalve dat ze ijskoud is, de artisjok!) en voor mij… slakken!

Let op, er komt nu een oude grap, ik denk dat mijn vader hem vertelde toen ik 7 was… Zit een man bij de Oesterbar en die besteld een dozijn slakken. Hij gaat met zijn vorkje in het eerste huis, leeg! Tweede huis, weer leeg, and so on… Hij haalt de kelner erbij en zegt “Julio, wat mij gebeurt, al die slakkenhuizen zijn leeg…”

Waarop Julio zegt :”meneer…, die kunnen nooit ver weg zijn”. Goeie hè (als je 7 bent…). Enfin, de slakken in Saint Trop liggen gewoon op mijn bord in kleine gaatjes en zijn lekker. Isabel gaat voor de hamurger, en ik voor de steak tartare, die lekker is maar zelfs voor mij veel te groot is.

We slaan het dessert over, ik neem een conjakkie bij de koffie en we hebben een early night!

Café de Paris | 25 Quai de Suffren | Saint-Tropez

het hele jaar geopend | contact@cafedeparis.fr