We gaan er een weekkie tussenuit, naar het heerlijke huis van vriendin H in La Croix Valmer, Gigaro om precies te zijn. In de heuvels maar overlooking Le golfe de Saint-Tropez (we kijken op Cavalaire)
We rijden niet in 1 ruk naar de Côte, doe ik eigenlijk al jaren niet. Het is niet alleen een kolere-stuk, er hoeft niet niets te gebeuren of je moyenne daalt en je doet er 18 uur over, we hebben de honden bij ons en moeten zelf ook regelmatig even stoppen. Das war einmal, those days are over… Een tussenstopje dus, en wat is er leuker dan het aloude Lyon, de gastromische hoofdstad van Frankrijk, misschien wel van Europa-pa. De meisjes (moeder en dochter) zijn niet wild van ‘bouchons’,ze vinden de klasieke Lyonnaise bistro iets te spannend, dus het wordt een klassieke brasserie, vlak naast ons hotel waar niet alleen een parking bijzit maar ook de honden mee naar binnen mogen.
De brasserie zit als ik 3 weken van tevoren bel al helemaal ramvol “u kunt wel binnenlopen, langer dan anderhalf uur hoeft u meestal niet te wachten, oohhh, op een zaterdag, dan kan dat ook wel wat langer worden. De parking van de garage zit ook ramvol, en de bedden zijn bedoelt voor een fakir die nog moet wennen aan spijkers maar wel vast de plank wil ervaren. Vooralsnog zit alles tegen, we gaan eten bij Café comptoir Abel, een tip van mijn vriendin Hanneke, ben benieuwd!
We arriveren om 18:20 bij Abel, een krappe 10-minuten step-afstand (electriek, ik ga met de tijd mee, supervet maar levensgevaarlijk) van ons hotel, en de deur zit nog potdicht. Er staan al 2 setjes voor de deur, een Duitse en een Belgische, en na ons sluiten nog een man of 20 aan, geen locals… Klokke half acht gaat de deur open, wordt er en matje èn een bord ‘hier is het’ buitengezet en vraagt een meneer in een slecht beige pak “heeft U gereserveerd”. Binnen 1 minuut zitten we aan tafel, binnen 8 minuten staan er water en wijn op tafel. Abel heeft haast, en dat moet ook want er staat 180 man in het boek en ze hebben ‘maar’90 stoeltjes. Enfin, ik houd ervan, beetje gas op de lollie.
De kaart is klassiek bistro, daar had ik de zaak ook op geselecteerd, dus het wordt paté–en-croûte, poulet aux morilles à la crème en ille flottante. Top!
Ik wil toch ook de fond d’artichaut (verse artisjokbodem) met foie gras proeven en die valt wat tegen. De blaadjes sla hebben nog net iets van vinaigrette gezien, de artisjok zelf heeft totaal geen smaak, en de foie is eigenlijk best wel weinig. De paté–en-croûte is lekker maar wat droog, het zuur erbij is top.
De poulet à la crème komt met morilles maar heeft ook al weinig smaak, althans de saus, wat eigenlijk ook geldt voor de kip. Er is wel veel saus, wat met zout en peper en de bijgeleverde lekkere pilav rijst prima te doen is. De osso bucco van de dochter, die als dag-special wordt aangeboden, is lekker, niets meer dan dat. Er komt nog een gratin de macaroni (Mac & cheese volgens de dochter) wat het meest spannende onderdeel blijkt te zijn.
De chocolat mousse is briljant-supertop, echt niet normaal goed. Stevig van structuur en zeker ook van smaak. Ook de ille flottante (oeuf à la neige, ofwel eiwitschuim drijvend in een plas vanillesaus) is prima. Lekkere crème anglaise (da’s die vanillesaus), prima schuim en van die lekkere knalrode gesuikerde nootjes bovenop. De dames drinken een lekkere maar te dure Montagny, wat moet ik er verder van zeggen? Het is een tourist-trap, maar wel een goede. Met snelle en correcte bediening, okay-prijzen (ze zoeken de pijn-grens) en dito eten, wat allemaal hooguit wat meer smaak (en liefde dus) zou mogen hebben. 19:30 binnen, 20:55 weer buiten. Nogmaals, ik houd ervan, beetje gas op de lollie.
Café comptoir Abel|25 rue Guynemer|Lyon| 🇫🇷