Een jaar of 10 geleden ben ik met Kranenborg een paar maanden adviseur geweest van een kasteel hotel-restaurant in Spanje waar we het verder maar niet meer over hebben… Tijdens een van de visites bracht de Nederlandse eigenaar ons naar een restaurant in de buurt wat bestond uit 3 aaneen geschakelde garage-boxen, in bezit van een Michelinster, 4 tafels en 18 stoelen, Bo.Tic. Best okay gegeten kon ik me herinneren (zie hier).
10 jaar later is het een bewolkte dag en de vrouw wil een tochtje maken. She’s into clay, dus wat is er leuker dan een ritje naar La Bisbal, het keramiek-centrum van Noord-Spanje. Aldaar aangekomen om 12:30 blijkt dat alle winkels dichtgaan om 13:00 en weer opengaan om 15:30 dus…, er moet geluncht worden en het liefst in de buurt. Ik bel Bo.Tic, we hebben bij de gratie God’s het laatste 2-tje en arriveren 10 minuten later in een heaven van goede smaak, sereniteit en rust. De oude garage-boxen zijn verruild voor een antiek huis met, typisch Spaans, een vierkante doos van glas, beton en cement aan de tuinkant (de entrée en de keuken), het is waanzinnig.
We lopen door de keuken en krijgen een tafel met vol uitzicht op de keuken èn op een jong Spaans stel voor ons die niet van elkaar af kunnen blijven (“Juul, Juul, zit ze nu in zijn broek..?”). We beginnen met een paar “snacks” zoals ze die hier in Spanje noemen, van o.a. een waanzinnige stukje macaron met vermouth, olijf en een visje, en een glaasje Nun, Vinya dels Taus (E, Penedès, 2017)
Na de snacks komen de amuses met tartelette met empedrat en bacalau, suikerspin met foie gras (bizar goed),
een groentetuintje met hummus, en gazpacho met watermeloen. Er komen 2 mini krokante bakjes waarvan 1 met kip met scampi “grootmoeders stijl” en de ander met eend met peer en een escalivada buñuelo die vooral erg zoet is (iets wat ook al opviel bij de amuses).
De tartaar van rode biet is zoals ‘ie moet zijn, mooi aards (met iets teveel ui), met alg en gerookte boter.
Volgende gerecht is een soort eetbaar bakje met flinters foie gras en een aantal condimenten zoals framboos, tomaat, kers, chocolade en wasabi. Ik snap het niet helemaal, het is een beetje alsof je 20 jaar terug in een El Bulli experiment zit. De Nun is op en we stappen naadloos over naar een Belondrade y Lurton (E, Rueda, 2018). De bediening is overigens een vermelding waard, want die bestaat bijna uitsluitend uit stagiaires, waaronder de uiterst lieve Sofia uit Colombia (hotelschool Girona) die hier 3 dagen (!) werkt, alle gerechten uit haar hoofd kent en gecoacht wordt door de perfect Spaans sprekende Aga uit Polen.
De calamar (zeekat) is geweldig. Een bonbon in bouillon, tartaar in z’n saus van de ingewanden en tagliatelle, echt superlekker, wat ook geldt voor de rode poon met asperge, alg en tartaarsaus (vooral de laatste).
Pièce is een trilogie van Iberico varken, soort rosbief, kotelet op lage temperatuur gegaard, en een ravioli, met een sauce Lyonnaise (licht-zure uiensaus op basis van demi-glace). Allemaal prima maar het staaft mijn idee dat je eigenlijk alleen voorgerechten moet eten.
Er komt een prachtig langwerpig wit merengue koekje met limoenijs en kaneel, waarna een arroz con leche. We eindigen met een bloem van pure chocolade met chocolade-spons en -kruimels waar, volkomen zinloos (want smakeloos), met een verstuiver rum over wordt gespoten.
We drinken buiten nog een bakkie en verblijden chef Albert Sastragener i Surroca op zijn verjaardag met een blik Hollandse stroopwafels.
Hoogtepunten; macaron met vermouth, suikerspin met foie gras, calamar in 3 stappen.
Bo Tic | Corça (Girona) | www.bo-tic.com