Ik heb het al 5 keer geprobeerd maar een bezoek aan Beulings moet je echt plannen, en dat snap ik ineens als ik er ben, er staan maar 15 stoelen en die worden 1 keer per avond bezet. De lieve Lisja (de bazin) is blij dat ze weer open zijn en beweert dat het zo prima te doen is (15 ipv 25 gasten), maar een half uur later hoor ik haar aan een andere tafel vertellen dat ze er nog een baan naast heeft. Respect!

Enfin, we hebben een rommelige start, mogen bij Hoppe niet op het terras want niet gereserveerd, doen een drankje met een pincho bij Sagardi’s en lopen naar de Beulingstraat. Pijpenla met keuken achterin en plee bovenaan de trap, what you see is what you get!

We zijn 8 minuten te vroeg (18:52) maar mogen naar binnen, om 19:15 zit de tent vol! Als ik uitleg dat we komen om lekker te eten maar dat dat van ons niet avondvullend hoeft te zijn wordt daar begripvol op gereageerd, zij denken daar hetzelfde over, maar het wordt al snel duidelijk dat het menu per gang aan alle 7 tafels wordt geserveerd. Maakt niets uit, alle begrip, ik zou het net zo doen.

De vrouw rijdt vanavond (vrijwel altijd) naar huis dus ik besluit maar meteen wat heel lekkers te bestellen als ze toch maar 2 glazen “mag”, de Condrieu DePoncins van François Villard, die als 2016 op de kaart staat maar goddank van “19 blijkt te zijn. Chef Bas zet wat snacks op tafel (koekjes, gouden macadamia’s en te gek lekkere olijfjes),

waarna de eerste amuse in de vorm van Icetea van snijbonen met (veel) citroen en paling (zie boven). Fris en lekker, de citroen staat de paling heel licht in de weg.  De rillette van varken met gepickelde blauwe bes is heerlijk, het bakje van wortel (met glucose) met crème van kippenlever verrukkuluk hoewel het een toer is het bakje ongeschonden in de mond te krijgen, want erg fragiel.

Beulings is een soort huiskamer, waar zowel vaste klanten als toeristen zich direct thuisvoelen door de atmosfeer, in decor maar vooral in service. Alles gaat rustig en op rolletjes, iedereen in de keuken (buiten chef Bas en zijn Isja zijn daar nog de jonge Coco en nog jongere Mees) helpt elkaar, de overbuurman voelt zich zelfs zo thuis dat hij lekker z’n schoenen uittrekt!

Er komt zelfgemaakte focaccia (hebben ze geleerd èn verkocht tijdens de lockdown in Broek en Waterland) met bizar-goede beurre noisette en gefermenteerde en daarna opgeklopte room, en we gaan door met ceviche van mosselen met biet en codium (ceviche is natuurlijk rauwe vis maar dat vond de chef iets te gortig, hij heeft de mosselen kort gestoomd en daarna in een leche de tigre gelegd).

De wijn is op, verdampt in de fles want het is best warm binnen. We (ik) gaan door met de suggestie van Lisja, Saint-Peray “Biousse” van Yves Cuilleron (F, 2019) die rechtop blijft staan bij de calamaris met warme mayonaise met inktvisinkt, diverse soorten komkommer (sponge gourd) en madame Jeannette.  De laatste laat ik liggen, de rest is top! Bloemkool en romesco met Hollandaise van dennennaalden en ingemaakte dennennaalden is het laatste voorgerecht,

en supermalse short rib met Bretonse coco-boontjes en eekhoorntjesbrood het pièce. Allemaal kundig, en vooral lekker, bereid. Je las het maandag al, we hebben 2 honden, en wat vroeger de kinderen waren, “we moeten de oppas aflossen” zijn nu de honden, die vanaf 16:30 alleen zitten; we nokken af! Terwijl we op de rekening wachten weet chef Bas nog snel een dessertje te maken, een combinatie van sorbet van jenever- en blauwe-bes, met cheesecake en marshmellow van bes, maar helaas moeten we de bijbehorende soufflé bewaren tot een volgende keer (en die komt er).

Beulings | Beulingstraat 9 | Amsterdam | beulings.nl

diner op do-vr-za | beslist reserveren