Ik heb altijd een beetje een “thuiskom” gevoel in Bangkok. Niet dat ik het zo’n superstad vind, maar ik vind het Sukothai nu eenmaal het lekkerste hotel van de wereld. De tuinen, de kamers, de styling, de service, alles is top. Na aankomst op het nieuwe vliegveld (over de reis nu is geen KLM-gezeur) staat de auto al te wachten, net zoals de kamers in het hotel op ons staan te wachten, en de tafel in het heerlijke Thaise restaurant Celadon. Viskoekjes, saté’tjes, kleine bakjes kip, massaman neua (moslimcurry met o.a. aardappel), penang neua (rode rundvleescurry) en kai kratiem (kip met knoflook) en en lokaal (Australisch) wit wijntje, heerlijk allemaal. ’s Middags een tukje, blog bijwerken, receptje voor m’n nieuwe boek en om 7 uur borrelen in Zuk waarna een kort ritje naar The Dome.

The Dome, tip van Marco, staat op het State Tower gebouw, aan de Chao Phraya river, op de 64-ste verdieping en geeft een brilante view over de stad. D’as niet alles, één van de restaurants, Scirocco is volledig buiten en biedt de mogelijkheid om aan 3 kanten een vrije val van 150 meter naar beneden te maken. De bar is op één van die 3 punten, en als je je glas op de rand zet ben je één stap verwijderd van een krater in de stoep onder je. Een groot terras dus, met heel veel mannetjes in blauwe pakken die moeten zorgen dat er geen gekke dingen gebeuren. Drankje aan de bar met spectaculair uitzicht, waarna aan tafel met nog steeds een mooi uitzicht en een live jazzband die boven het terras hangt. Allemaal prachtig totdat de mevrouw gaat zingen. We drinken een glaasje Monkey Bay sauvignon blanc (NZ, 2007) en ik had gewoon naar de ober moeten luisteren door de Cloudy Bay te nemen (is much better, wat zo is) en krijgen het voorgerecht bestaande uit gebakken coquilles met rieslingboter (beurre blanc) en ravioli’s met een wat onbeduidende smaak. Eric geniet ondertussen van zijn pinotage van Jonkheer (SA, 2002) en de vermoeidheid slaat een beetje toe. Na een wat laf perziksorbetje tussendoor (?) eet ik nog een 3-tal gamba’s met knoflook, tomaat, chili, Parmezaan en pasta en houden we het voor gezien. Toplocatie, werkelijk spectaculair, maar niet voor het eten. We checken nog even de bar uit, met een wat kleiner terras met ligbedden, en het nog één etage hoger gelegen Mezzaluna (volgens Marco 2-sterren niveau, maar nu wel erg leeg), maar onze bedjes lokken. Ik laat nog en briefje achter voor Henk Savelberg in het ondergelegen Lebua hotel, maar besluit hem lekker te laten slapen. Ga ik ook doen. Morgen naar Vietnam.