Het is een hele tour… eerst in de pissende regen wachten op een tram. Het kreng werkt op muntjes, die moet je aan de overkant kopen, de machine accepteert alleen munten, 5-10-20 biljetten en dan nog gaan ze stuk voor stuk…. Daarna in de funiculaire, weer andere munten kopen, daarna in de metro, muntjes kopen…, en daarna in de taxi. Na anderhalf uur arriveren we in een piepklein dorpje aan de monding van de Bosporus, de Zwarte Zee begint een kilometer verder (Rumeli Kavak district).

In Balikçi Kahraman zit geen hond om half 1, we zijn de eerste, we hebben niet gebeld maar ook hier wordt weer de juiste inschatting gemaakt. Na de visdisplay staan we binnen 2 minuten in de keuken. Tarbot gaat het worden, met megaveel pukkels, maar eerst meze…

De kachel achter Gijs zijn rug brandt er op los, de broodjes worden warm geserveerd, er is een wijnkaart en er komt eten. Geweldige tomaatsalade, groene salade, geconfijte tonijn die zo zacht is dat je het kunt smeren, kleine krokant gebakken visjes, en de lekkerste gebakken inktvisringen ever.

Ondertussen is onze tarbot door de “fishdocter” tot een perfecte cuisson gebracht, maar dat is het dan ook. Tarbot van de grill, perfect gegaard, stukje citroen, en de hom/kuit en lever apart gebakken. Prima!!

De desserts, er wordt ons niets gevraagd maar ze staan wel gewoon als extra op de rekening, zijn zoals gebruikelijk mierzoet, en natuurlijk weer pompoen… De rekening is een verhaal apart, de kaart gaat 3 keer door de machine. 1 keer voor de vis, 1 keer voor de rest, en 1 keer voor de fooi…

De taxi brengt ons langs de prachtige kustweg weer terug naar de metro en we duiken het druilerige istanbul weer in. Mooie ervaring!