Dit is niet mijn eerste keer in Aux Lyonnais (32, rue Saint-Marc 0033 142966504), en ook zeker niet mijn laatste, want alles klopt hier gewoon. Een Parijse brasserie (hoewel de keuken Lyonnais is) pur sang, onder auspiciën van Alain Ducasse. We zullen deze man nog vaker tegenkomen deze week, maar toch is het grappig dat een man die gelauwerd is met sterren (Plaza Athenée***, Le Louis XV***, Adour** en nu vergeet ik vast nog de helft) er “on the side” een simpele brasserie bij heeft. Zoals ik al zeg, alles klopt hier. Dat wil zeggen dat de tafels bijna op elkaar staan, het merendeel van de gasten zakelijk aan het lunchen zijn, maar allemaal lekker aan de wijn zitten, en dat het rumoerig is. Wat nog meer klopt is het eten. We starten met een glazen kommetje met fromage frais met olijfolie, knoflook en groene kruiden waar je de bijgeleverde soldaatjes lekker in kunt dopen. We zijn net aan in de lichstad na een vermoeiende reis (50 minuten met Air Fance) dus die gaan er goed in. We bestellen een glaasje wijn,  Condrieu van domaine Faury (F, 2006), die het goed doet bij de  pot de la cuisinière Lyonnaise (charpe de porcelet au foie gras), een soort grove rillette van gepekeld speenvarken met ganzenlever. Hoog op smaak, zeg maar gewoon zout, maar wel buitengewoon smaakvol, en dus na 10 minuten schoon op.

2de, tevens laatste gerechtje is sinds jaar en dag mijn favoriet, quenelles et ecrevisses (recept uit 1892 van Lucien Tendret, neef van Brillat-Savarin). 2 overheerlijke quenelles de brochet (snoekkroketjes) in net te weinig kreeftensaus, met zwarte truffel (5 gram pp a € 0,66, niet te wild, toch?). De liefde voor quenelles de brochet sauce Nantua, want dat is wat monsieur Tendret bedoelde, is verstevigd toen ik een jaar of 8 geleden bijna met mijn gezin ben neergestort in de Franse Alpen (serieus). Na een vruchteloze poging tot landen in Chambéry werd uitgeweken naar Genève, waar we een uur later trillend op de grond stonden. Auto’tje huren en alsnog naar de eindbestemming, terwijl iedereen snotterend en trillend de boel nog eens beleefde, niet echt lachen. Een mens moet toch eten, dus toen we na een uurtje door het dorpje Nantua reden zijn we gestopt voor de lunch. Ongelooflijk maar waar, ze hadden nog plek, op 1ste kerstdag, en quenelles de brocht sauce Nantua stond op de kaart, en Condrieu…. Je begrijpt, de lekkerste quenelles ooit. Enfin, vandaag eindigen we met een stukje Saint Marcellin met een glaasje Côtes du Rhône,  Chateu Fignac, cuvee Combe d’Enfer (F, 2005) en gaan we daarna lekker de straat op.
DIT IS EEN BEETJE OUD NIEUWS, BEN ONDERTUSSEN SINDS AFGELOPEN ZONDAG IN NEW YORK. BLIJF ME VOLGEN…..!!