Deze kan ik je niet onthouden, ik heb overigens toestemming van m’n moeder en Isabel, maar we zijn gisteren bij een soort gek geweest. Een talentvolle chef uit Australië, Adam Melonas, van 24 jaar, die hier in het Shangri-la hotel de scepter zwaait over de keuken van Amwaj. In het voorwoord van de menukaart licht hij al een tipje van de sluier op, Adam vindt het leuk om je smaakpapillen van alle kanten te belagen met verschillende smaken. Hou je vast!!
Vanwege de ramadan is het restaurant uitgestorven, dus op de vraag of hij wat voor ons wilde maken waaruit we zijn keuken konden proeven werd gretig gereageerd. De amuse bestond uit een grote garnaal in een tempura van bramen, op een kleine salade. Volgens Adam een heel simpel begin met enkele smaken. Hij had gelijk. Maar toen… 3 oesters in de schelp, met een sorbet van tomaat, bouillon en mierikswortel, en een split-vinaigrette van een prachtige olijfolie (Dandarogan, of zoiets), met….bramen. Redelijk normaal nog, mooi contrast in temperaturen, de oester leek heel licht verwarmd, en een mooie zuurgraad. Ondertussen schonk Liane uit Zwolle nog eens bij uit de fles viognier-chardonnay 2004 van Fetzer (USA), of zaten we al aan de Condrieu van Chapoutier (F) 2002?
We gaan door met 3 verschillende tartaren, yellowfin tonijn, mahi mahi en suho tonijn, alledrie op een hele platte millefeuille van chocolade, met geroosterde ui en prei en een emulsie van foie gras en balsamico. Hoeveel verschillende ingrediënten kun je hebben op een bord? Maar het wordt gekker. Een stukje in bittere cacao gewentelde zalm, prachtig rosé gebakken (de cacao proeft niemand) met asperges uit Tasmanië, chips van Jerusalem artisjokken, saus van pink grapefruit, sinaasappel en saffraan (zat ook al door het vorige gerecht) en… 2 halve aardbeien in een tempura van pindakaas.
Wordt je al misselijk? Nee, zonder dollen, ik ben gek op eten, rariteiten en experimenten, maar dit gaat te ver, hoewel de aardbeien super waren. Je kunt op een gegeven moment ook nergens meer over praten aan tafel dan wat er voor je neus ligt, je moet je zo concentreren, helemaal als je het ook nog eens wilt opschrijven. Okay, volgende gang. Een stukje ree, licht gerookt met behulp van een Montecristo No 4 (sigaar, ik dol je niet), op een kleine cassoulet van linzen uit Le Puy, kleine groentetjes, chocoladeschaafsel en olie van foie gras. Het zijn gelukkig hele kleine hapjes, maar zowel mijn mond, als mijn geest begint een beetje in opstand te komen. Ik bestel snel een fles Pinot Noir van Louis Jadot (F) 2003. Maar nu komt het klapstuk, een speciaal uit Oost-Australïe geïmporteerd kreeftje, Adam is de enige in Dubai die dit heeft, gegrilld, met een saus van cognac, frambozen en Parmezaanse kaas, en een salade van komkommer, Japanse gember en wasabi. Het is niet te eten!!!! De saus smaakt naar alle eerdere gangen, die er na een moeilijke nacht in één keer oraal zijn uitgekomen (mijn kinderen noemen dit kots, en ik ook). De kreeft was inderdaad geweldig (met een speciaal label, vissers zonder label verdwijnen achter de tralies), en de salade heerlijk, maar de saus maakte in één klap alles kapot. Jammer.
Bottom line…Adam kan fantastisch koken, alle cuissons waren mooi, maar hij is pas 24 (ik lijk wel een oude lul) en overenthousiast. Het komt vast goed met hem, maar ik zou nog minimaal 10 jaar wachten, totdat alle ideëen van Ferran, Heston, Alain, Marc en noem ze allemaaal maar op, bij hem een plaats hebben gevonden. Geen toetje en de decaf-koffie kwam uit een zakje.
