door gastredacteur Okky Jaspers

Vijf weken geleden zet ik mijn vader af op Schiphol, hij is weer eens uitgenodigd voor een vette reis, dus of ik hem even wil brengen. Jaloers, heel erg, zeg ik dat ik ook weg wil, gewoon even, voor de studie weer begint.

Twee weken later zit ik, naast mijn vader in de taxi naar Amass in Kopenhagen. Toen mijn moeder hoorde dat wij naar Amass gingen begon ze al heel snel ‘Oh maar dat gaat Okky nooit lekker vinden’, ‘Dat is een veel te moeilijk restaurant voor Okky’! Ik neem het haar niet kwalijk, ik eet heel weinig, vis is vies, paddenstoelen zijn eng en wild is zielig. Oh en rijst is ook geen favoriet en gerijpt vlees smaakt te veel naar een koeienstal, net als speciale kazen.

We beginnen met een speciaal biertje en chips van oud brood. Ondertussen wordt ook de amuse op tafel gezet, 2 tomaatjes en een groen shotje. Mijn vader krijgt er tarboteitjes bij, maar vis is vies dus ik moet het doen met het groene shot, dat overigens nog viezer is dan de vis van mijn vader, maar dat terzijde. “De vis was heel lekker, pap”.

Er komt brood op tafel, gemaakt van gefermenteerde aardappel met een moeilijke ‘boter’ (volgens mij heet het condiment). Het brood was niet gaar vond ik, maar dat bleek zo te horen. Het eerste gerecht is voor mij gefermenteerde aubergine, best lekker, maar niet zo bijzonder. Fermenteren is hier wel het nieuwe “bloemetjes” in het gerecht, want tot nu toe zit overal wel wat gefermenteerd bij. (Die bloemetjes op een gerecht irriteren mij echt heel erg, dat is niet het geval met fermentatie, maar het is hier net zo’n hype).

Na de aubergine krijgen we een mega lekkere bouillon, supervet, van koolrabi en mais en 40 liter water wordt bouillon gemaakt, en dat wordt ingekookt tot er 2 liter over is. Extreme smaak, super lekker, met goede wijn, en omdat ik eigenlijk best lekker zit te eten, ondanks alle waarschuwingen, vind ik het op dit moment een perfect idee om, net als mijn vader,  ook een stukje over Amass te schrijven. Nog nooit gedaan, maar na wijn (of bier) heb ik altijd briljante ideeën, al zeg ik het zelf.

We krijgen een gerecht met koffiedrab, en biet, niet mijn ding, allesbehalve, ik begin ondertussen te begrijpen waarom mijn moeder dit geen restaurant voor mij vond… Ik krijg gefermenteerde radijsjes, terwijl pap zijn coquille naar binnen werkt, mijn gerecht was top, de coquille volgens mij niet zo..

Als laatste, voor we eindelijk overgaan op de desserts, krijgen we 270 dagen gerijpt rundvlees. Ik krijg er een soort crushed ice van mierikswortel bij en een kommetje tartaar. Zoals ik eerder al zei, lang gerijpt vlees is niet mijn favoriet, dus als mij was verteld dat ik een stukje van een keukendoekje, wat al een week vochtig op het aanrecht ligt, had gekregen had ik dit ook geloofd. De tartaar is wel erg lekker en het mierikswortel crushed ice is ook zeker niet verkeerd.

De desserts, ik ben gek op zoet, vooral chocola, zijn top. Amass zou Amass niet zijn, als er niets gefermenteerd zou komen of iets uit de eigen tuin. Het eerste dessert is een custard van gefermenteerde bij-pollen met bijenwas en bevroren kersen, heel erg lekker, maar afgemaakt met verse afrikaantjes… Bloemetjes dus…

Het ijs wat we als laatste krijgen is gemaakt van wort (tussenproduct bij bereiding van bier, dus top) en van oud brood, met bosbessen, karnemelk en citroenschuim. Apart, maar erg lekker.

Voor bij de koffie hebben ze s’mores (zie boven), ik hou van chocola, maar ik heb van huis uit meegekregen om nooit een bittere warme drank na de maaltijd te drinken. Gelukkig krijgen we ze ook zonder koffie. Mega lekker, ik weet alleen niet meer wat er allemaal in zit, maar mijn eigen s’mores met koekjes, marshmellows en chocola uit het goedkoopste schap van de Appie was hier niets bij.

We sluiten de avond af met een lemon-in-lemon-in-lemon bij Geist, iets met gin en citroen, waarna pap naar het hotel verdwijnt, want morgen is voor hem de eerste dag van MAD. Ik heb geen plannen gemaakt voor het weekend, dus ik eindig met mijn achterneef die stage loopt in Kopenhagen en een ‘local’ vriendinnetje in de Jane. Een club die je in Amsterdam niet zou vinden, maar toen ik om 4:45 terug in het hotel kwam heb ik echt mijn best gedaan mijn vader niet wakker te maken… “Sorry pap. Het was erg gezellig”.