Ik was in Parijs voor een beurs, de SIAL, over food en trends en zo. Superinteressant maar ook best wel vermoeiend voor een zware kerel. Dus wat doe ik, ik ga vroeg, niet te lang, en daarna lekker lunchen! Na het culinaire en rauwe geweld van gisterenavond met Marco ga ik vandaag voor sophisticated!

Akrame Benallal is sinds 2011 eigenaar van Akrame, op een steenworp van de Madeleine, en sinds 2014 is hij in het bezit van 2 Michelinsterren. Het is een klein restaurant op een binnenplaatsje, als er 24 stoelen staan is het veel, en in de bar staat een soort table d’hôte waar bij het weggaan de baas zelf met vrienden blijkt te zitten (als ik later het adres terugzoek blijkt dat Kim Kardashian 2 weken geleden in het appartement erboven is beroofd!).

Alles is tot in de details verzorgd; tafels, stoelen, bestek, brood op tafel met dragon en tonkabonen/zout, alles tiptop! Er is geen menukaart, of je moet dat blaadje bedoelen wat zegt dat er een 3-, een 4- en een 6-gangen menu is, waarbij er bij 4- en 6- keuze is qua pièce tussen duif, kalf of zwezerik. Ik ga natuurlijk voor… 6, uit is uit, en ga, wat ik echt nooit doe voor het wijnarrangement. Ik ben daar eigenlijk een beetje allergisch voor maar soi, ik wil wit om mee te beginnen en rood bij de duif.

We starten met pastèque-pastis (met pastis geïnfuseerde watermeloen), een deegbakje met kiwi, avocado en zalmforreleitjes, en een blaadje van aardappel met inktvisinkt en gerookte paling. Hierbij een Riesling Wiebelsberg grand cru van Kreydenweiss (F, 2014), die ik doordrink bij de cappuccino van selderijknol en gerookte schelvis.

Hierna kokkels met een boterschuimsaus met munt en spaghetti van komkommer, waarna gegrilde makreel met zijn eigen jus, gebakken mais, crème van mais en popcorn. De huid is mooi knapperig en vooral de jus munt uit door de hoge zuurgraad.

De Chenin blanc Clef de Sol (F, 2015) blijft recht overeind, en dat geldt ook voor het volgende zwarte glas, want de sommelier is dol op spelletjes en ik moet dus raden wat er in zit. Bij de aan tafel gekookte kreeft, in een weckpot waar kokende bouillon in wordt gegooid, voor je neus, best cool, met mosselen, mosterd en nori is het zwarte glas een vreemde eend in de bijt. Het goedje heeft alcohol, smaakt een beetje naar anijs, en blijkt geen mix te zijn, waar ik eerst aan denk. Het is sake, van 55% gepolijste rijst, bijzondere smaakcombinatie. Leuk!

De rouget-rouge ziet er spectaculair uit, met bietjes en rabarber en een bietenmosterd, da’s die dunne streep. Hierbij een Per nou verder Charles (ik spreek tegenwoordig tijdens het eten in wat ik eet en drink en dit vindt je dan een paar uur later terug in je mail… ik denken, denken, denken, natuurlijk; Pernand-Vergelesses van broer en zus de Montille (F, 2012)

Pièce is dus duif, met kaneel, crème van pijnboompitten, “son jus” , een notenkoekje en een vrij onzinnige tafelbereiding van zoete aardappel. Althans tafelbereiding, het ding is gortgaar gegrild en wordt aan tafel moeizaam doorgesneden, waarna schat Marion er 2 lepeltjes uithaalt. Leuk hoor maar onzinnig, en meteen het enige zeikpuntje! (later lees ik op het uitgeprinte menukaartje dat er ook nog gerookte paling inzit, niets van geproefd). Een Les Tourrelles de Longueville (2de wijn van Chateau Pichon Longueville) begeleidt de duif, natuurlijk, duif en Pauillac zijn vrienden.

We zijn klaar met het hartige, althans bijna, want er komt eerst een blokje uitgehakt ijs met daarin half bevroren pina icecolada, waarna lasagne van comté met bloemkool, zuring en hazelnoot. Er komt ook weer een zwart glas, en warempel ik heb het goed. Rode Martini, en wel de Riserva Speciale Ambrato. Ik vindt Martini en alle andere vermouths normaal niet te zuipen maar dit is echt ontzettend lekker.

We gaan afsluiten met een frozen crème brûlée met esdoornsiroop, nootjes en ijs van groene thee, waarnaast een stukje crêpe met vanille en zuring en romige citroen. De wijn is niet te raden, hoezeer ik mijn best doe, maar ik heb gewoon geen referentiekader. Crillon des Vosges van Michel Moine (F, 2013), wijn gemaakt van… rabarber. Nooit zelfs maar van gehoord!.

Ik eindig, maar echt, met een madeleine met citroen, een mousse’je van karamel en een stukje chocolade voor mee naar huis.

Wat een heerlijke lunch!