Zoals beloofd, dezelfde avond, door de ogen van mijn dochter!
‘Pap, ik mis je’ is mijn openingszin als ik óf wat nodig heb óf als ons maandelijkse vader-dochter avondje weer een tijdje vergeten is. Als we dan eindelijk een dag hebben afgesproken, komt nog de vraag ‘waar gaan we eten?’. Normaal noemen we beiden wat opties (mijn restaurant-opties blijven vaak steken na mijn 3 favoriete plekken), maar nu krijg ik een agenda-melding waarvan mijn telefoon lichtelijk op tilt gaat tot ik het accepteer, ‘Okky Domenica 19:30’.
Ik hoopte stiekem heel erg dat mijn vader eerder in de stad zou zijn, om de geplande inhaalslag voor mijn studie nog een dag te kunnen uitstellen. Gelukkig zat ik om kwart over 6 inderdaad in Het Papeneiland, aan de bar, met een biertje en net iets te lang gefrituurde kaasstengels.
Een uurtje later lopen we naar Domenica, op de Noordermarkt, waar we aan de bar beginnen met een mega lekkere witte rioja (is bijzonder volgens mij). Ik ken mijn vader ondertussen, hij wil altijd het menu als er een menu is. Echter gooit mijn angst voor vis en fobie voor paddenstoelen vaak roet in het eten, dus ik vraag meteen aan Kelly (eigenaar en maître) of het ook zonder vis kan (de paddenstoelen-fobie vergeet ik af en toe, maar speelt meteen op als ik ze zie). Alles is gelukkig mogelijk, dus niet veel later staat het eerste gerechtje op tafel.
‘We beginnen met een terrine van varken met bospaddenstoelen en…’, shit, vergeten door te geven, sorry Kelly… De terrine is super, de saus van zwarte knoflook geweldig en volgens mijn vader zijn de paddenstoelen perfect. Dat laatste neem ik zo van hem aan, ik vertrouw daar volledig op.
‘Het volgende gerecht is prei met San Bernardo saus (foto boven), salade van rammenas en slakken.’ Ik blijf altijd volhouden dat ik echt niet zo’n moeilijke eter ben als mijn vader altijd zegt, dat hij zich aanstelt, dat is ook echt zo hoor. De slakken lagen wel binnen no time op zijn bord, ik weet namelijk dat hij het heel erg lekker vindt. De San Bernardo saus, een saus van chocolade, sinaasappel, hazelnoten en volgens mij koffie is wat apart, maar past er goed bij.
De burrata met topinamboer (aardpeer) en no-ansjovis is lekker, maar niet speciaal. Ik leg de topinamboer per ongeluk meteen aan de kant, maar uiteindelijk eet ik het wel. Het kan aan mijn smaakpapillen liggen, alleen zie ik er niet de meerwaarde van in.
Spaghettoni Carbonara, een all-time favorite, komt helaas in een kleine versie. ‘Precies zoals een carbonara hoort te zijn’, hoor ik links van mij, terwijl ik net wil vragen of de spaghetti wel echt gaar is (ik mocht dit eigenlijk niet hardop zeggen, laat staan typen, maar ik ben er wel achter gekomen dat ook mijn pasta kookkunsten wel wat verbetering kunnen gebruiken). Deze spaghettoni is echt fantastisch, nu kan je op mij vertrouwen, alleen hiervoor zou ik al zeggen ga er heel snel eten (als je niet alleen wilt gaan, ik offer me wel op hoor).
Wat hierna komt heb ik nog nooit gezien, ik ga ook licht in de stress als het wordt neergezet, ik kan er namelijk niet tegen als je ijs krijgt als tussengerecht (hier lijkt het echt op van een afstandje). Gelukkig is het een naked ravioli van cime di rappe. Gevuld met snijbiet en ricotta (ziet eruit als een knödel, voor degene die wél op ski’s mochten staan vorige week…) en een ragout van hert. Voor degene die mijn vorige stukjes ook hebben gelezen, ik heb deze herten ragout écht gegeten en het is mega lekker (‘wild is zielig’ heeft stiekem met mijn opvoeding te maken, maar dat terzijde)! Ondertussen wil mijn vader over op de rode wijn. Ik drink geen rode wijn, aangezien mijn moeder op haar 48euit het niets heel ziek werd als ze rode wijn dronk. Dus uit voorzorg nooit gedaan, ik kan niet tegen overgeven en dat is zo zonde als je lekker zit te eten (zoals nu!), maar mijn vader vindt me al jaren een aansteller. Dus aan de rode wijn, want ik ben geen aansteller en het valt goed, wat zeg ik het valt fantastisch.
Het hoofdgerecht is parelhoen op twee manieren bereidt, (weer) topinamboer (wat niet mijn ding is) in een eigen jus. Ik heb natuurlijk alweer teveel brood gegeten en moet ruimte houden voor het toetje, maar de soort van gefrituurde spruitjes die we erbij krijgen zijn geweldig! Kelly heeft ons aan het begin van de avond lekker gemaakt met ribeye als hoofdgerecht en aangezien ik af en toe nog wel eens iets zeg voor ik denk, komt er na de parelhoen toch nog een stukje ribeye. Echter komt er net als ik een hap wil nemen een mega lekker uitziend toetje langs voor een andere tafel en toen ik had uitgezocht dat dat de lemon-meringue was die wij níet gaan krijgen, was de ribeye al weg. Gelukkig likt mijn vader nog net niet het bord af, dus ga ik ervan uit dat het weer heel erg lekker is, waar ik me trouwens niet over verbaas want alles is deze avond echt mega goed!
Het toetje wat wij zouden krijgen, een baba au rhum klinkt niet zo speciaal als de lemon-meringue. Ik zeg nooit nee tegen alcohol (sorry pap), maar een toetje hoort zoet, fris, zuur, zonder rum of welke andere alcohol dan ook. Mijn lemon-meringue is heel lekker (ja, weer te snel iets gezegd en vergeten eerst na te denken of ik niet als verwend kind uit de hoek kom), al had er van mij dubbel zo veel meringue op mogen zitten en was de bodem net een beetje zompig geworden. ‘De lemon-meringue van Frank uit Laren wordt nooit overtroffen’ zeggen mijn vader en ik bijna in koor, als de Bob mijn vader komt ophalen en ik in de extreme storm aan de barre tocht naar huis begin, met tegenwind (waardoor de rode wijn er al uitgezweet is voor ik überhaupt ziek kan worden, win-win).
Domenica | Noordermarkt 7 | 1015MV Amsterdam | bel 020 7746720 | restaurantdomenica.com | alle dagen open