Gelukkig Nieuwjaar lieve lezers, laten we daar maar eens mee beginnen! En terwijl jullie allemaal gisteren aan de oliebollen en appelflappen, prosecco en Champagne zaten, of iets anders, puzzelde ik me gek waar ik het nieuwe jaar mee moest beginnen. Met “de beste maaltijd” uit 2017 leek me gepast, in de hoop dat jullie en mij in 2018 nog veel meer van “het beste” gaat overkomen!

De ultieme restaurantervaring van 2017 vindt uiteindelijk plaats in Collonges-au-Mont-d’Or op eerste kerstdag. We zitten in onze geheime berghut, dochter moet 1ste kerstdag naar haar vriend in München en zoon komt 2de kerstdag met vriendin uit Nederland. Het openbaar vervoer tussen Lyon en de geheime berghut is niet echt geweldig dus we verzinnen een list. We gaan op 1ste kerstdag naar Lyon, we lunchen bij Bocuse (dineren is geen aanrader i.v.m. de hoeveelheid boter en room die je tot je neemt), en we gaan op 2de kerstdag terug. Goed plan toch?

De ontvangst op het parkeerterrein door één van de in rode piccolopakken gestoken mannen is hartverwarmend, en dit wordt, nà een bezoekje aan de eeuwelingengalerij en het witte-kerstbomen-park buiten, naadloos overgenomen door de zwarte brigade die welhaast in een jubelstemming zijn.

We worden aan tafel gezet en ik race even snel naar de plee, om op de terugweg tegen chef Gilles Reinhardt (MOF* 2000, destijds op 28-jarige leeftijd de jongste ooit) aan te lopen, de man die in 2008 2 dagen Bocuse-gerechten in het Bosch heeft gekookt na eerst 2 dagen bij mij in de Kauwgomballenfabriek mise en place te hebben gedraaid. Superleuk! (alle berichten hierover kun je teruglezen op deze site, 21, 25 en 26 november 2008)

Terug aan tafel begint het feest met 3 kleine amuses (warme vichysoisse, bommetje rilletes, en gebakken tonijn met biet) en een glas Perrier Jouët van Gilles. Omdat ik de vorige keer (bericht op 25 april 2015) al de famueze Soupe aux Truffes V.G.E. heb gegeten ga ik deze keer voor de perfecte terrine de foie gras “Antonin Carème”. De Condrieu Amour de Dieu van Jean Luc Colombo is wat jong (2016) maar daardoor heel fris, maar je moet wel goed proeven…

Als tussengerecht weet ik al sinds het moment van reserveren, 15 november j.l., dat het de quenelle de brochet sauce Nantua wordt (gepocheerde “mousse” van snoek met een saus van rivierkreeft), the best ever, serieus! Ondertussen stappen we over op de Grands Champs Pulligny Montrachet van Domaine Bohrmann uit 2013 die super is (ik zat naast Sophie Bohrmann op de eerste dag dat Ron Blaauw zijn lakens van de tafels haalde, destijds de eerste, bericht van 7 maart 2010)

De geijkte granité van Beaujolais is vervangen door een granité van roze champagne, want het is kerst, en die is zowaar lekker (ik haat die dingen normaal gesproken), waarna het pièce, aan het spit gebraden duif, wordt geserveerd. De duif is perfect gegaard (hij hoort zo rood) en wordt vakkundig aan tafel uit elkaar gehaald. De saus erbij, van de duif, zijn ingewanden en de levertjes, is waanzinnig.

De tent zit vandaag natuurlijk ramvol, wat wil je, 1ste kerstdag, maar er zitten nauwelijks toeristen, het merendeel van de gasten komt uit de buurt. Tegenover ons vader en zoon Marguin, beiden chefs uit Lyon, die zo bekend zijn met het huis dat de hele brigade ze zoent en madame Bocuse zelfs bij ze aan tafel komt zitten tijdens de koffie (monsieur Paul is er, evenals de vorige keer, niet bij, hij wordt 11 februari 92!).

Ik móet een klein stukje kaas van het prachtige plateau en dan besluiten we dat het genoeg is.

Op dat moment wordt bij de familie Marguin het dessertbuffet op 5 kleine tafeltjes gepresenteerd, je weet niet wat je ziet. Zonder ons iets te vragen wordt het buffet daarna om ons heen gezet en besluit Isabel dat een paar aardbeitjes, en een framboosje, “en is dat crème Anglaise…?”. “Néé Juul, ze hebben tarte Tatin, maar dat is hele compacte, zou die nu echt anders zijn dan de mijne? Een heel klein flintertje alstublieft”… En natuurlijk, niets menselijks is me vreemd, ga ik ook voor de bijl. Ile flottante, het eiland van eiwit, dus lucht, drijvend op een spiegel van dezelfde crème Anglaise als de vrouw, beslist geen lucht, hemels…

Als maître François Pipala (MOF 1994, Meilleur Directeur du salle du Monde in 2016, 31 jaar bij de zaak!) ziet dat ik geen Forêt Noir (Bocuse’s Schwarzwalder-taart) heb besteld ontsteekt hij in woede, dat kan beslist niet… We sluiten af met een stukje taart en koffie.

Het op 8 kilometer afstand gelegen hotel heeft begrip voor onze situatie, we slaan de welkomstcocktail af en ze brengen ons direct naar de kamer, naar het bed, we willen liggen…, en een Netflixje, of een tukje, of allebei….

’s Avonds eten we in Grand Café des Négociants, waarover later meer, en memoreren we de lunch van het jaar, wat een ongelooflijk feest was het, werkelijk alles klopte (52 jaar 3 sterren Michelin…).