Vorige week berichtte ik onder het kopje “soms zit het mee…” over een niet geweldige eet-ervaring in het Gooi, en later dacht ik eigenlijk “waarom doe je dat nou?”. Ik denk om jullie te laten weten dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is!

Ik wilde gisteren teruggaan voor de second chance, daar heeft immers iedereen recht op, maar dat liep anders. Ik had donderdag al gebeld maar ineens bleek de helft van de familie niet te kunnen, en de andere helft in Amsterdam te zijn, waar ik ook was. Het Gooi afgebeld en in Amsterdam gebleven, en om geen enkel risico te lopen heerlijk bij Le Garage gegeten. Na het verscheiden van Joop (Braakhekke) is na de eerste hectiek de rust wedergekeerd en loopt de zaak op vrijdagavond gestaag vol. Ik ben met Okky, je weet wel, die niet van vis houdt, en we nemen beiden de pizza tonijn!

Hier is veel over geschreven, een klassieker van Morimoto uit New York, die JFB in de loop der jaren heeft verbeterd, en niet zo’n beetje. Superdun deeg, wasabi- en andere mayonaise, tonijn, meer saus, sesamzaadjes en een yuzu-ponzu gelei, onweerstaanbaar.

Ok gaat voor de boederdijkip, haar vader voor de steak tartare die steady as a rock is. “klein lepeltje voor te proeven”, 2 gram zout erbij en hatsa… Goede friet, halve gegrilde little gem erbij, wat wil een mens meer?

Zoet wil een mens meer, laat mijn coach het niet horen, we gaan voor de bijl en delen de crème brulée (zie boven) en de ille flottante, het in vanillesaus drijvende eiland van eiwitschuim.

Geen after-gin-tonic’s aan de bar maar een laatste slokje Crozes-Hermitage van Laurent Combier (F, 2015). Superavond!