Mijn eerste keer bij El Bulli was ik misschien 6, spaghetti vermoed ik, klaargemaakt door een Duitse mevrouw. M’n 2^de keer, 10 jaar later, ik was 16, had het een ster, prima eten maar vooral sfeer herinner ik me. De 3^de keer, één van mijn eerste vakanties met Isabel, stond er een jonge Spaanse kok aan het roer en werd de zaal geleid door een charismatische man. Het was leuk!

Een week later, we reden door het dorp en hadden honger, zei Isabel: “laten we nog een keer naar El Bulli gaan”. Ik belde vanuit een telefooncel, er was geen plek “maar we verzinnen wel wat” zei de charismatische man, en toen ik vertelde dat ik slechts gekleed was in een zwembroek-short, een polo en espadrilles aan de voeten moest hij onzettend lachen. Bij aankomst een half uur later zei hij “ik ben blij dat je überhaupt wat aan hebt”.

Afgelopen week overleed Juli Soler op 66-jarige leeftijd. De man die El Bulli op de wereldkaart zette, die Ferran Adrià naar ongekende hoogtes bracht, en met Ferran de visie had om verder te gaan dan Cala Montjoi met 46 couverts per avond (de wachtlijst in de laatste maanden ging over de 20.000 couverts heen).

Een visionair, een gastheer, een charmeur (Isabel had a crush on him vertelde ze me gisteren, alsof ik dat niet wist) en de grootste fan van de Rolling Stones. Alert vanaf de eerste minuut dat je binnenkwam tot het moment, diep in de nacht, dat je weer weg ging. Ook op die bijzondere eerste trouwdag die we er hadden (8 mei 1993) toe we, en je gelooft het niet, de enige gasten waren die avond. Juli bleef tot het einde, altijd! Fantastisch mens.