Het is de laatste dag in Istanbul en die gaan we goed afsluiten, wat er ook gebeurt! We zijn zo teleurgesteld in Mikla (ik lees net een Amerikaanse blogger die er 2 jaar geleden waanzinnig heeft gegeten) dus we knijpen onze handen dicht als we Lokanta maya binnenlopen. Karaköy ligt aan de overkant van het water bij ons hotel (Bosporus-zijtak) en over de brug is het een kwartiertje. Licht verscholen, gezellig ingericht en binnen een half uur na binnenkomst zit de tent vol met leuke mensen. Bull’s eye!!
We gaan aan de courgette fritters met koriander-yoghurtsaus (mooi maar tikkie saai), groene sla met linzen en feta (heerlijk) en gefrituurde kalfslever met gepickelde ui (waanzinnig en ik ben echt niet dol op lever).
Er komt borek (Turkse deegpastei) met gehakt en yoghurt, aardpeer en selderijkknol gegaard in olie (niet vet), en bruschetta’s met biet-sinaasappel-nootgremolata, rosbief-mosterd, en kalfstong-groene kruiden, het is allemaal even heerlijk.
De gefrituurde ansjovis mag wat meer smaak hebben, zo ook de buns met geplukte eend (mist eigenlijk alleen maar wat hoisin), maar de laatste köfte met hummus is top!
De Versus syrah-viognier uit Hamzapinar (T, 2011) glijdt naar binnen, evenals het chocotaartje met koffieijs, de zoute karamel en nog 2 andere desserts die me volledig zijn ontschoten…
Met de lepel van het dessert nog in de hand springen Leli, Steef en ik in een gereed staande taxi en racen we naar het vliegveld (rijden en passant nog bijna iemand morsdood). Dag Istanbul…
