En dan is er ook een echte teleurstelling…

Na Balikçi Kahraman nemen we de boot naar Kadaköy, de overkant, Azië zeg maar. Mooi tripje, hoop lol met de theeverkoper, maar daar aangekomen begint het steeds harder te regenen. De zoektocht naar een kroeg wordt gestaakt en Leli en ik kapen een busje die ons terug naar Beyoglu brengt, in de buurt van ons restaurant. We borrelen in The Marmara, aan de kop van het Taksimplein, en hebben eindelijk onze jaarvergadering. Het gaat er pittig aan toe, maar zoals altijd komen we eruit. Taste of Amsterdam staat op de rit en we gaan meer eigen kleine events doen met de G6.

 

Van The Marmara lopen we via Tisklakal naar Mikla in het Marmara Pera, om het nog wat makkelijker te maken… Google maps heeft er moeite mee dus we lopen goed verkeerd maar uiteindelijk zitten we boven en worden we welkom geheten door een norse maître. We krijgen de toptafel, een geweldige ober en de maître ontdooit wat als we zeggen dat hij mag bepalen wat we gaan drinken. Hij heeft een handicap want de meeste Turkse top hebben we al gehad, maar hij slaat zich erdoor heen. Tot op zekere hoogte…

We starten met een paar deegflinterjes met pistache-kaascrème, waarna een mousse uit de kidde van gerookte grouper (tandbaars), super! Eerste gerecht is een bordje “vegetables & zeytinyagli”, rauwe en licht gegaarde groentes, en we zijn allemaal blij. Fris, super van smaak, dat belooft wat…

De Cappadocia côtes d’Avanos sauvignon blanc (T, 2012) wordt vergezeld door balik ekmik (crispy ansjovis met een toastrandje met olijfolie en citroen) en zijn beiden okay, maar de gezouten en gedroogde ossenhaas met groene linzen en “birdshit” (pistou van pistache) daarna is vrij smakeloos. We krijgen een extra gerechtje, hebben we gevraagd, van octopus, en dat kan meteen terug. Niet te eten, en dan heb ik het nog alleen maar over de groentesoep die ze er overheen gieten. Als pleister op de wond komt er een dumpling van volkorenmeel met groente, met yoghurt, tomaat, geroosterde knoflook en sumac. Lekker, alleen bij 2 van de 6 heeft de dumpling niet helemaal onder water gelegen tijdens het koken dus zijn de randjes hard.

De zeeduivel met paprika, yoghurt en linzen (!) is een onbegrijpelijk geklieder op het bord met een stukje wild-bittere kool in het midden. Veel yoghurt ook…

De trakya kivircik, lamsnek met aardappel en aardpeer, is bij de helft van de tafel ijskoud van binnen en sowieso niet lekker. Übergaar en smakeloos, alleen die van Ferry blijkt goed. De wijn, Aegean Pendore Öküzgözü van Kavaklidere (T, 2011) is de ontdekking van de avond, top! De ober haalt de borden lamsvlees weg en komt met wat anders, gegrillde entrecôte met gereduceerde Çalkarasi wijn, zo’n modern stroperig stipje. Het is okay, maar eigenlijk is de krokante aardappel het lekkerste. Ondertussen wringt onze ober zich in alle bochten, maar laat de maître, later blijkt hij ook partner te zijn, zich niet meer zien.

We krijgen nog een “Intense chocolate” crème met buffel “kaymak”, kweepeer en tahini, wat onze chocolover Gijs zo wegschuift, en wat candied pumpkin met “birdshit” ijs, zonder suiker.

 

Ach laten we er maar over ophouden, een drama voor een hoop lires. De ober doet echt zijn uiterste best, brengt nog wat baklava, maar we zijn er klaar mee. Aftikken wegwezen en snel vergeten. Mikla, ga er niet naar toe!!

 

(saillant detail, vlak voor vertrek komen we de chef van Yeni Lokanta tegen, die zat achter ons te eten, voor de 2^de keer, “best lekker” zegt hij, onbegrijpelijk!)