Na het jarenlang vergaren van mijlen heb ik er een zooi ingewisseld om met het gezin naar Oman te gaan met kerst. Dit jaar geen besneeuwde bergtoppen en kalkoen, maar woestijntoppen met couscous, weer eens wat anders zullen we maar zeggen!

De trotse zilveren vogel, met als hoofdkleur blauw, want anders gaat de vrouw niet mee, brengt ons over Oost-Europa, Turkije, Iran en Perzische golf naar Doha (hoofdstad van Qatar), waarna door naar Muscat. 7½ uur, maar dat is inclusief een tussenlanding in Qatar, effe goedkoop tanken, die we overdag pakken. Filmpje, the 100-foot journey, eten en drinken, wat moet je anders. Voor het eten is deze winter, na Jonnie, Sergio, Mario en Richard Ekkebus nu Richard van Oostenbrugge verantwoordelijk, chef van restaurant Bord’Eau** in Amsterdam (Hotel de l’Europe).

Ze zeggen altijd dat het vrijwel ondoenlijk is om lekker eten te maken in de lucht omdat door de grote hoogte je smaak totaal verandert. Ik heb dit niet bij de aan boord geschonken wijnen dus ik denk dat het allemaal wel meevalt, ik denk dat je eerder rekening moet houden met de diverse vries, ontdooi, koel en verwarmschema’s, om nog niet te spreken van tientallen verschillende nationaliteiten aan boord die allemaal een andere cultuur dus ook smaak hebben.

We starten met een combinatie van garnalen, witte druiven en muntolie waar “aan tafel” nog wat ajo blanco (knoflook-amandelsoep) overheen wordt geschonken. Kleine broodcroutonnetjes apart, warm broodje, olijfolie op een klein bordje, en een Gayda chardonnay uit de Pays d’Oc (F, 2013) in het glas. Prima begin. De lieve stewardess wil me de bospaddestoelensoep niet onthouden, geschonken uit een thermosfles en nìet uit de keuken van Richard, en die is ook prima, maar lauw.

Pièce is gesmoord kalfsvlees met eigen jus, wat mij betreft een veiliger keuze dan de kipmedaillons met Thaise kokossaus of Hollandse tongfilet met mosselsaus. Het vlees en de saus zijn beide goed, sappig en vol van smaak Verse groente blancheren, bevriezen, ontdooien en 24 minuten opwarmen in een oventje is natuurlijk lastig, waarvan acte. De Map Maker Pinot Noir (Nieuw Zeeland, 2014) smaakt er niet minder om, en die doet het goed bij de Reypenaer.

Dessert, ik moet alles proeven van de lieve mevrouw, is een citroen crèmeux met citrussalade en meringue, waarvan ik vermoed dat ze die witte speldenprikjes bedoelen.

Lekker eten dus van chef Richard, met een aardige en vooral bijpassende film. Op naar de couscous.