Ik kom nooit in Haarlem, wat jammer is want het ziet er altijd zo gezellig uit, qua stad zeg maar… Ik moet al jaren naar Imko (Vis&Ko) en zo weet ik er nog wel een paar, maar het komt er niet van, misschien gewoon net te ver vanuit Bussum, en dan bedoel ik vooral de terugweg.

Vorige week werd ik zakelijk naar Haarlem gelokt voor de lunch, in de Brasserie, wat vroeger Lambermons was totdat chef Michel Lambermon en zijn vrouw Petra deze zomer stopte. De zaak heet nu dus de Brasserie en chef Abel Pepping staat in de keuken aan het hoofd. Coole tent, hoge plafonds, mooie details, ik houd ervan.

We starten met een amuse van mousse van foie gras met schuim van kokos en rozenwater, tikkie zoet maar wat me vooral stoort is het glazen bakje waaronder borrelend droogijs zodat er wolkjes uit opstijgen. “Das war einmal” denk ik dan, besteed al die aandacht dan liever aan de smaak. 

De huiswijn, een viognier, is superlekker, dat dan weer wel, en ook het voorgerecht is goed, 3 gebakken coquilles met salty fingers, structuren van biet, schuim van macadamianoten, crème van gebrande zoete uien, bladgoud, volkoren crouton en kaviaar. Wel weer een beetje gedoe op het bord, en misschien een iets te royale portie, maar het is allemaal lekker. 

De in bruine boter gegaarde rogvleugel met gerookte morilles, schuim van ganzenlever en jus van truffel is ook lekker, maar ook weer zo’n schilderijtje. Ik weet dat het helemaal van nu is (hoewel ik het een tikkie passé vind), maar maak het lekkerder met ietsje minder gedoe. De mousseline van aardappel met enoki en truffel is uitstekend, ondanks de zweem van truffelolie.

All together een prima lunch, ik moet vaker naar Haarlem