Snik…, de laatste dag is alweer voorbij, wat gaat dat ongelooflijk snel, alsof ik gisteren nog op Schiphol stond. Ondertussen karren we, met onze chauffeur Albino, richting de eindbestemming, Playa del Carmen, waar we nog een dagje rust hebben. Eerst nog vandaag een dagje in de bus, 380 km, met als apotheose de BBQ.

Ik wil toch iets doen voor mijn reizigers, ik kan niet rappen, en ben geen stylist, dus gaan we koken. Ik nodig (van andermans geld) de hele bus vanavond uit op een barbecue aan het strand. Gamba’s, kip, worstjes, salades, zoetzuur, de hele rifraf en dat gaan we vanmiddag met een paar vrijwilligers, waaronder kok Dennis, voorbereiden.

Ik geloof dat we een plek hebben, ik geloof dat daar winkels zijn, en dat we er kunnen mise-en-placen, het is allemaal erg onzeker…

Aangekomen bij Kim’s beach club WahWah blijkt dat deze schattige Amerikaanse een uitkoop wil die net zo hoog is als de dinerprijs. Ons budget laat dubbele kosten niet toe dus we besluiten dat Kim lekker mag (laten) koken en Dennis en ik dan maar een amuse maken. Tijd-technisch, en ook qua capaciteiten binnen de hulptroepen, er doen er nog 5 mee, blijkt dit de allerbeste oplossing. Dennis en ik gaan boodschappen doen voor een crostini met steak tartaar, de rest gaat de boel versieren en ballonnen opblazen.

Chef Tony is maar wat blij dat hij de baas in eigen keuken blijft, zo kan hij tenminste verbergen dat hij echt helemaal niks doet, maar verslikt zich in de hoeveelheid gasten (29), waardoor het diner anderhalf uur later begint dan gepland. Wie zich ook verslikt is de arme kok Dennis, die dat ternauwernood overleeft. De man die op de eerste dag aankondigde een longonsteking te hebben, zijn 21ste, heeft nu een stukje vlees wat verkeerd zit, en blijft er bijna in. De gasten aan zijn kant van de tafel denken echt dat hij dood gaat, maar regisseur Danny wil niet meer draaien, hij is er klaar mee. Als het stukje uit de keel loskomt, en samen met de rest van het diner voor zijn voeten in het zand ligt, keert de rust weder en kunnen we overgaan tot het stemmen.

Vandaag is de stemming tussen Fred, Yes-R en mij, wie is de beste reisleider op deze trip. Niet de leukste, niet de liefste, niet de lolligste, maar de beste… Ik hoop dat de gasten dat net zo zien, maar ik voel troubles!

Als de stembriefjes in het mandje zitten kaarten we nog wat na, pakken nog en tequillashot, met een pittig tomatensapshot en een limoensapshot, en strompelen we richting het hotel.

Het zit erop! Ik heb 23 gasten van Antigua via Rio Dulce, Livingston, Flores, Tikal, Belize en Chetumal naar Playa del Carmen in Mexico gebracht. Iedereen leeft nog, heeft zijn bagage nog, ze zijn gevoed, ge-entertained, we hebben alle bezienswaardigheden afgestreept en ze liggen nu allemaal lekker te tukken. Of het genoeg is weet ik dinsdag, en jullie eind februari.