Ik ben geen matig mens. Dat is nu eenmaal zo. Staat er eten dan eet ik dat op, staat er wijn…, dat zal duidelijk zijn. Staat er nu een volgende keer Amarone, dan denk ik toch nog even verder na, dan hoeft het misschien niet allemaal op. Holy meck, wat een heftig spul!
Amarone della Valpolicella uit Italie, wordt gemaakt van de Corvina, Rondinella en Molinara druif en wordt in de eerste 2 weken van oktober geoogst. De druiven worden neergelegd op rieten matten en te drogen gelegd, zoals een vin de paille, waardoor de suikers en smaken zich extra gaan concentreren. Vroeger gebeurde dat lekker buiten, tegenwoordig in droogkamers. Dat drogen duurt zo’n 120 dagen waarna ze ze nog eens 30 tot 50 dagen op lage temperatuur laten fermenteren. Tegen die tijd is de druif zo’n beetje de helft van zijn vocht kwijt, de rest wordt geperst en op eiken gerijpt. Bovenstaand verhaaltje verklaart een beetje de af en toe idiote prijzen van de Amarones, alhoewel ook bij deze wijnen de prijzen bungelen tussen € 25,= en € 300,=, de laatste zijn met een vergrootglas te zoeken. Er worden per jaar totaal zo’n 8,5 miljoen flessen gemaakt, en een aantal daarvan stonden vorige week maandag bij Het Bosch op tafel. “Gewoon leuk, lekker eten en een beetje keten” aldus patron en vriend Ferry.
Lekker eten is gelukt, ondanks de vakantie van chef Tamara. Chef van de avond Dennis Wiemelink had uitstekend gekookt, niet eenvoudig met 8 van die krachtpatsers (de wijnen), en 14 gekken aan tafel. Tonijn met mierikswortel en ansjovis om mee te beginnen, waarna een coq au vin, net even anders, maar erg lekker.
Tarbot met een beurre rouge, gedurfd maar perfect, en een crepinette van haas, wauw… Hierbij dus al die Amarones, uitgezonderd de bianco secco van Guiseppe Quintarelli bij de tonijn. Bij elke gang 2 verschilende, en om ons op het verkeerde been te zetten regelmatig een Valpolicella naast een Amarone, die zo maar een paar keer ook gewoon winnaar van de flightwerden, waaronder de Valpolicella van Quintarelli (2002) die won van de Amarone Corte Saibante van Poggi (2006), en de Alzero van Quintarelli (1998) die de Amarone Dal Forno Romano (2002) versloeg. Natuurlijk is verslaan een groot woord, ze waren allemaal top, en dit is mijn smaak, die misschien helemaal niet wordt gedeeld met Harold Hamersma of Jan van Lissum, 2 experts die ook aan tafel zaten. Meer gekken? Tuurlijk, Alain (Caron), Robert (FMR), Jolanda en E.W. (van Het Vaantje) en Arnold (de fotograaf) die midden in de nacht bewees ineens heel leuk Surinaams te kunnen praten (hij is Surinaams…). Een mooie avond, maar een rare dag erna. Ze hebben overigens sinds kort een gin-tonic trolley bij het Bosch, enig verband?
