Als het eens een keer wat minder is mag je het toch ook zeggen?
Het was wat minder afgelopen zaterdag bij Roberto’s in het Hilton. Na een paar prima lunches met vriend Eric, en ook mijn moeder was enthousiast over deze goed bereikbare eetplek, neem ik haar, of zei eigenlijk meer ons, uit lunchen. Er zit vrijwel niemand, maar hoe erg is dat, en we worden keurig aan tafel gezet door een overenthousiaste meneer. Hij kan de mozarella aanbevelen, maar ook de vongole, en ook de flensjes… We drinken een glaasje Roero Arneis, nadat we zijn veel kostbaarder aanbevelingen hebben weggewuifd en eten van het prima brood. Olie op tafel, boter moet je 3 keer vragen maar komt ook, en je kunt je Engels oefenen met één van de kelners want hij spreekt geen Nederlands, maar hoe erg is dat in een internationaal hotel. Vol goede moed hapt de vrouw in de prima mozarella, mijn moeder in de flensjes die er uit zien alsof ze al een keer eerder zijn gegeten, en ik in de uitstekend smakende maar bremzoute vongole. Prachtig plaatje, mooie portie, tikkie teveel saus, de smaak zit er aan, maar brem en bremzout.
De hoofdgerechten zijn prima, althans voor de beide dames aan tafel, mijn peperdure aan tafel gefileerde tong is droog en ziet er niet echt eetlustopwekkend uit, kijk zelf maar. We delen een coulant au chocolat, je weet wel, zo’n zacht chocoladetaartje waar je altijd te lang op moet wachten, maar als hij er dan is en je zet je lepel erin stroomt er allemaal heerlijke warme chocolade over je bord. Je kin zit onder, met een beetje pech valt er een grote druppel op je shirt, dat taartje… Nou, dat taartje komt, maar lijkt niet op de eerdere beschrijving. Te gaar, dus niet lopend. Er worden nog wat reddingsmiddelen uitgegooid, kopje koffie bijvoorbeeld, de Engels sprekende ober komt nog met wat grappa, maar het kwaad is al geschied, we vinden het hier niet meer zo leuk, het is het net niet zeg maar.
Ik ga zeker terug, ik vind Roberto een mooie kerel en heb er eerder goed gegeten. Ik denk dat het een te rustige zaterdag was, zonder kader maar met Murphy’s law. We moesten evenwel een hoop geld afrekenen, dus een beetje kritiek mag best!
