Niet geheel ongeschonden komen we de klapdeurtjes bij dit Romeinse restaurant* door. De kelner die het slot nog van de deur moet doen heeft onze reservering niet ontvangen, en de zaak zit mudvol dus we moeten weg. De bevestiging ligt in de auto, we hebben geen bewijs, we moeten echt weg, hij is namelijk de enige die de mail beheert en hij heeft 1000% zeker niets ontvangen. De deur gaat open, hij wijst al met zijn handen naar buiten, en laat zich ontvallen dat hij alleen nog een 2-tje en een 5-je heeft, en dat we dan apart moeten zitten. Als ik vraag waar dat dan wordt loopt hij de zaal in en wij achter hem aan. We zijn binnen, knappe jongen die ons weg krijgt! Het ronde 2-tje gaat, grommend, tegen de rechthoek van 5. Hij is het er niet mee eens, maar het gebeurt. Er komen die middag uiteindelijk nog 2 mensen een voortje en een hoofdje halen, later in de auto blijkt dat onze reservering klopte en hij dus ongelijk had! Ferry zoekt de wijnen uit en we beginnen met een Batàr (I, 2007). Amuse is een canoli van bladerdeeg gevuld met een soort mousse van tarbot en koffie, met daarbij een puree van courgette. Lekker! We stappen over wat betreft de wijn, ze hebben een megakelder onder het restaurant, naar de chardonnay Rosj – Basj van Gaya (I, 2009), en wachten op de gefrituurde rouget in broodkruim met een knoflookpuree. Perfect gemaakt en mooi op smaak, heel wat anders dan die fritto misto van gisteren. De eigenaar van de zaak mengt zich ondertussen in de wijnkeuzes, en de kelner ontdooit wat. Ik vraag een “piece of paper” om dit allemaal op te schrijven en er komt een mega pepermolen op tafel. We hebben het menu degustation wat aangepast en het 2de gerecht ingeruild voor een specialiteit van de vrouwelijke chef Agata, 5 verschillende bereidingen van Bacalla, de Italiaanse stokvis. Een carpaccio, een stukje gefrituurd met gazpachosaus, brandade en 2 warme bereidingen, alsmede een mini tosti belegd met botarga, de gezouten eitjes van de kabeljauw. Te lekker allemaal.

We gaan aan een nieuwe wijn, Gravner uit 1998, die op het eerste gezicht geoxydeert lijkt, maar het valt mee, het is juist wel spannend. Door met een crème van asperges met wat gerookte zalm en zalmeitjes (saai), waarna een lasagne gevuld met schorpioenvis. Chef Agata is blij met ons, haar man de sommelier denken we ook wel, en er komt als extra’tje een perfect gekookte spaghetti cacho pepe, met pecorino en haar eigen pepermengsel. Bij het pièce, tarbot met ingelegde daikon en guacemole drinken we op aanraden van Romeo een Busiador (I, 2007), beide vallen wat tegen, hoewel de cuisson van de tarbot perfect is. Steef is  verantwoordelijk voor de rode wijn, een Vosne Romanée (F, 1996), die we bij de kaas drinken, en ook die valt tegen. Worden we misschien moe na 6 dagen eten? Pré-dessert is een taartje van druivenjam met tijm, wel lekker maar wat droog, waarna we voor een andere specialiteit hebben gekozen, de Millefeuille van Agata. Die is gevallen onderweg! Zonder grappen, de smaak is prima, maar het is één grote dot crème waar een hoop stukken gaar bladerdeeg zijn ingestoken. Lekker maar…. De moscato d’Asti van Vietti (I, 2010) smaakt er wel bij, en de vergadering begint….! De notulen zijn uiteraard geheim, maar de sfeer wordt alras grimmig, goddank hebben we Leli die de boel bij elkaar houdt… Prachtige afsluiting van onze Italiaanse trip, beste maaltijd buiten de deur!!