Ieder jaar wordt het weekend in Limoux afgesloten door een 3-sterren kok. Vorig jaar waren dat er 4, Guèrard, Roellinger, Troisgros en Bras, daarvoor Arzak en daarvoor natuurlijk “onze” eigen Jonnie Boer. Vanavond is de beurt aan Massimiliano & Raffaele Alajmo van Le Calandre*** uit Italië. Niet alleen  een geweldige chef, ook de jongste ooit met 3 sterren (27). We zijn net op tijd terug uit Fontjoncouse, hebben een kwartiertje om de smoking aan te trekken en dan gaat de bus alweer (how deca can you get…). Het aperitief is in de entree van het centrale magazijn, voor de gelegenheid smaakvol aangekleed en we eten wat amuses; Langoustines op een stokje met kataifadeeg en puree van pistache, eitje gevuld met zachte carbonara, tartaartje uit Pièmonte met curry, alles overspoeld met Crémant Toques & Clochers.

De broertjes Alajmo hebben vandaag een makkie, er zijn maar 600 gasten in plaats van de gebruikelijke 1200, ook in Limoux doen ze het wat rustiger aan (de officiële versie is dat ze het allemaal wat minder massaal willen, en ons meer willen laten genieten…). De Nederlandse equipe heeft vanavond de beschikking over 5 tafels, 50 man dus, qua nationaliteiten 2de na de Franse gastheren (en dames). Het is snikkend heet, wat niet zo gek is als we later tijdens het roken een batterij heteluchtbranders buiten zien staan, terwijl we ’s middags nog buiten borrelden. De jassen gaan uit, de flessen open en het eerste gerecht is kreeftenstaart met koude puree van Borlotti bonen en guazzetto (koude soep van tomaten en vis, schaal en schelpdieren) met Première Bulle Rosé AOC Crémant de Limoux. De band start een riedeltje, kort onderbroken door een welkomstwoord, en de eerste rokers gaan alweer naar buiten. Ik heb het al eens eerder gezegd, prima dat je niet meer binnen mag roken, alleen zit je wel de hele avond in een half-lege zaal, en van al die traffic wordt je ook niet vrolijk. Door, de avond is nog jong, met inktvis in een soort zwart/witte cappuccino van inkvisinkt en iets wat lijkt op béchamel met een smaakje, die vooral zwaar en machtig overkomt. Dit is best gek is voor een chef die zich voorstaat op “light”, en dat tekstueel meerdere malen laat doorschemeren op de menukaart (o.a. bij de pistachecrème en het dessert). Enfin we nemen nog een slokje bubbels, er gaan er weer een paar roken, en ik amuseer me met vriend Giel. Morgen verder!