We wilden kijken of het in Noord-Spanje net zo hard kan regen als in Zuid-Frankrijk, en ja, dat kan… Na een verregende week aan de Côte (elke dag wel wat spatjes-2 dagen heftig) trekken we dat gewoon door naar de Costa. Aankomst met regen, waarna 2 dagen bewolkt en af en toe wat druppels. Het mag de pret niet drukken, we eten lekker en kijken ondertusen naar een leuk huis voor een langer verblijf in 2025.

Een paar eettips, als je er toch bent…

Het Almadraba Park Hotel is niet alleen mijn favoriete hotel in Europa, je kunt er ook verrekte lekker eten. De eerste avond gaan we natuurlijk meteen aan de rigatones (klik hier voor het thuis recept), vooraf gegaan door een super-salade van makreel met citrus.

2 dagen later eten we op het terras een waanzinnige ‘tartare de tomates Albert Adria’, de lekkerste ansjovis, en een ‘pizza’ Almadrava met ‘ham’ van tonijn (soort cured rauwe tonijn).

Toe ‘60% chocolat’, een soort tiramisu met plakjes chocolade. Top! De Belondrade wordt overigens ook hier steeds duurder, maar kost aan tafel nog altijd de winkelprijs uit Nederland.

Een andere topper in Rosas, waar ik al mijn hele leven kom is La Sirena (lasirena2007restaurant op Instagram). Waar vroeger de vissers aanschoven, vaak met zelf-gevangen vis, staat daar nu een echte keuken-brigade die een heerlijke  ‘Ensalada Clarita’ (huzaren gemengd met tonijn),

en een perfecte calamares a la Romana maken. Special, want seizoen, zijn de gefrituurde jonge artisjokken.

De laatste, en dan gaan we naar huis, is Gozos Mundanos. Klassieke tapas en andere Spaanse dishes in een modern jasje. Ze maken hier een milhojas de patates (millefeuille van aardappel) die ze ‘patatas bravas 2.0’ noemen. Dunne laagjes aardappel, voorgestoomd, afgekoeld en gefrituurd. Klinkt simpel maar na 6 pogingen in Bussum ga ik op dag 2, de zon schijnt eindelijk, de hele ochtend in de leer bij de chef van Gozos en verlaat ik tijdens de lunch het pand (3 dagen later thuis is het het eerste dat ik maak, en met succes!!).

We eten hier natuurlijk de milhojas, maar ook hun calemares (in tempuradeeg), sashimi van tonijn, Iberico met Waldorf canneloni en hun kijk op tiramisu.

Last but not least, ik zou hem bijna vergeten, is Santa Llucia van mijn vriend Guillermo. Ook een plek waar ik kom sinds de opening (rond 1972) en waar Guillermo als jongste zoon sinds jaar en dag de boel runt.

Lekker eten, geweldige service en het beste uitzicht (de zee) ever. Neem hier vooral de fideuà (soort paella maar dan van pasta) die alleen per 2 personen is te bestellen en die, met 2 fideuà-haters in mijn gevolg, deze keer aan mijn neus voorbij gaat. Soit, dan maar de paella.