Op de valreep nog even met Ron naar het Amsterdammertje in Loenen. Zeker 19 jaar niet geweest (28 oktober 1989 om precies te zijn, de verjaardag van mijn vader, tevens de dag dat ik voor het eerst met Isabel heb gezoend….), dus een hoop veranderd. Niet alleen is het interieur totaal verandert, ook staat er sinds een jaar een nieuwe chef achter de kachel, André Gerrits (ex Jagershuys, Ron Blaauw en de Kromme Dissel). Interieur ziet er prima uit, mooie marmeren bar, allemaal niet te hip, maar ook niet oubollig, gewoon lekker. Aan die bar beginnen we, met een glaasje Boschendal grande cuvée sauvignon blanc (SA 2008) en wat patta negra. Voordat we aan tafel gaan komen er nog een paar amuses, o.a. gelei van cantaloupe met marshmellow  en cracker van wasabi;  gelei van appel met appel, bleekselderij en basilicum; en kastanje met een krokantje. Aan tafel beginnen we met een canneloni van biet met tartaar van coquille, appelchips, soubisse (soort puree van gare ui), siroop van sinaasappel en dragonmayonaise,

waarna sashimi van tonijn met tzatziki “op eigen manier” (marshmellow met een drupje yoghurt), knoflooksneeuw, langoustine, croûton van brioche en limoenmayo. Mooi gerecht ware het niet dat als je van een stukje brioche een croûton frituurt het net lijkt of je een oude oliebol eet. Schoon vet of niet, de boter en de eieren in de brioche geven dit effect, wat jammer is tegen die kraakverse langoustines. We gaan door met dorade met crème van groene olijf, kreeft, polenta, chutney van tomaat en een beurre blanc die prima is, waarna tamme eend met jus van abrikoos, crème van pompoen, aardappeltaartje en crème van aubergine. Heerlijke Amarone van Tomassi (I, 2005) erbij, waar geen eind aan lijkt te komen. De goede lezer weet dat ik momenteel geen toetjes eet, dus krijgen we nog een rouleau van gebakken ganzenlever met kletskop van sesam en sambal, kruim van ham, Drambuiestroop en vijgen…. alsof je daar niet dik van wordt (nee, om het er nog maar eens over te hebben, 3 ons afgevallen de volgende dag!). We knuffelen elkaar bij de deur, want die valreep uit de eerste regel slaat meer op Ron dan op mij, hij gaat lekker 7 weken met het gezin door Australië trekken, frisse neus halen Down Under. Mooi afscheid!