Er was eens een klein kereltje, bovenmatig geinteresseerd in eten, die een hele gekke vader en moeder had. Terwijl de zomers van het ventje zich voornamelijk in Spanje afspeelde ging het vooral om de reis er naar toe (en weer terug), die leidde langs de mooiste restaurants van de wereld. Terwijl zijn zusje zich altijd te goed deed aan meloen met ham en gerookte zalm en zijn ouders de menu- en wijnkaart uitpluisde, wilde ons smulpaapje altijd iets nieuws eten. Quenelles de brochet sauce Nantua, foie gras, ecrevisses a la nage, turbot a la vapeur, je kunt het zo gek niet bedenken of hij wilde het proeven (en allemaal opeten). Zelfs de andouillettes XXXXXX kregen hem niet klein (getver..), ondanks de waarschuwingen van zijn moeder. Op een dag arriveerde de familie bij een soort enorme gekleurde taart van een gebouw, luisterden ze een kwartiertje naar een zaal vol draaiorgels, gaf het ventje de roetzwarte piccolo en hand en pikte hij en passant 2 doosjes lucifers mee (er verdwijnen er daar minimaal 50.000 per jaar van). Paps en mams hadden de kinderen meegenomden naar dè eettempel van Frankrijk, Paul Bocuse. Een supertafel, een geweldige lunch, slechts 1 dissonant, voor het eerst mocht holle bolle gijs niet bestellen wat hij wilde. 

Meneer Bocuse had net het Legion d’Honneur ontvangen en ter gelegenheid daarvan een soep met truffels onwikkeld, de soupe aux truffes Valerie Giscard d’Estaing, genoemd naar de toenmalige Franse president (1975). Deze soep op basis van runderbouillon, madeira, truffel en foie gras, kostte in die tijd (en nog) een outrageous bedrag, wat zelfs pappa-gijs te gek vond. Het schaap kreeg foie gras, en pappa….., nam de soep (hij deelde wel met de jonge smulpaap).
Afgelopen zaterdag was het zover, ruim 33 jaar na dato, mijn eerste eigen kop truffelsoep. Ferry even vragen of ik zo’n V.G.E. kop kan overnemen……… Oh ja, komende 8 weken, tot kerst zeg maar, kun je iedere vrijdagavond in Het Bosch het Bocusemenu eten. Zo, nu lekker naar Spanje…….