Als je op een dag denkt dat het echt niet beter kan, wat wij dachten na de lunch bij Geranium, moet je naar Alouette gaan.

Alouette ligt in een wijk niet ver van Barr (het voormalige Noma) en is gevestigd in een oude enveloppenfabriek. Er is een roldeur die net dicht gaat als we ons uit de taxi persen, gelukkig zien we het Michelinschildje want anders denk je dat je echt verkeerd zit. We telefoneren en 2 minuten later gaat de roldeur omhoog en zien we een luchtgitaar spelende chef, Nick Curtin.

Nick is een Amerikaan, die 8 jaar geleden naar Denemarken is gekomen voor de liefde èn omdat hij dacht dat ze daar heel erg op hem zaten te wachten. Dit bleek niet zo, dat wachten, dus heeft hij de eerste 4 jaar erover gedaan om de Nordic cuisine te snappen en dichter bij hemzelf te brengen. Toen hij uitvond dat de Scandi’s zich eigenlijk niet zoveel aantrekken van wat er in de buurt verkrijgbaar is, behalve mooie vis en een overschot aan zeewier, viel het kwartje. 4 jaar geleden is hij met zijn vrouw Camilla (HR) Alouette begonnen.

We gaan de lift in, in de hoop dat het goed komt en komen in een met graffiti bespoten netwerk van lange gangen. Tegenover de lift is een oude branddeur, daarachter een mooie eikendeur en daar achter een supercool restaurant.

We starten met Noorse coquille op toast met Japanse kweepeer, koningsoesterzwam met lardo en tomaat-umami (bijproduct van tomaat-miso wat ze hier ook maken) en prei-pannenkoekjes met kaviaar terwijl de Rossj-Bass van Gaja (I, 2019) naar binnen stroomt.

De ‘pain au lait’ met appel-bacon boter (zie boven) is geweldig en wordt later aangevuld om alle (best wel zoete) sauzen op te deppen. Eerste gerecht is rauwe garnaaltjes met zwarte bes, ongerijpte mirabelle (pruim) en amandelmelk.

 

We stappen over op Pouilly Vinzelles Climat ‘les quarts’ van Bret brothers (F, 2014) en genieten van de zeeduivelstaart met saus van de graten, geïnfuseerd met citroengras.

Er komt een variant op de ‘chawanmushi’, die Japanse ei-custard, met alle mogelijke onderdelen van kip, dashi van zeewier en een bizar lekker kaasschuim. Die kippen komen van een speciale kippenfarm waar de mevrouw ze dagelijks verplaatst naar andere landjes, ze daar achter aanrijdt met een busje waar ze in kunnen slapen, en ze bijvoert met overschot van een taartjeswinkel uit Kopenhagen, hoe goed kun je het hebben als kip.

Het 10 maanden oude lam, een week gerijpt en daarna gegrild boven houtskool, met daslookcrème, is zo lekker (maar zo weinig) dat we er direct nog 3 bordjes van bestellen. De Crozes-Hermitage Domaine des Lises (F, 2017), de goedkoopste wijn van de kaart, gaat er prima bij.

De fudge van ei, suiker, room en wat gesmolten boter, geïnspireerd op de Braziliaanse quindim, met een saus van gekarameliseerde wei, is niet alleen het hoogtepunt van de avond, het is ook het hoogtepunt van alle desserts van de afgelopen dagen. Niet normaal!

Er komt nog een cannelé met bijenwas en pollen, mooi krokant van buiten (wat een verschil in zo’n koperen vormpje), één minuut te gaar van binnen, en iets heel kleins met chocolade maar we kunnen wel rollen.

T’is mooi geweest. Ondanks dat we allemaal soort van kapot zijn na 2 dagen eten doen we nog een afzakkertje met een sigaartje bij de lokale Betty Boop in bar Brønnum aan Kongens Nytorv. Morgen weer naar huus!

Alouette | Sturlasgadde 14p | København

open op do-vr-za, geen lunch