Wat een toestand om in Barcelona te komen, handig zo’n Iberia staking in t hoogseizoen. Enfin, 7 uur aan de borrel werd 11 uur, maar de bagage is er, en wij ook. Zondagochtend een beetje gechilled, ontbijten in de stad, het lokale aquarium bekeken en op naar San Pol de Mar, domicilie van Carme Ruscelleda en haar man, dit jaar de derde ster gekregen! 3 km naast Callela komen we in een piep-toeristendorpje, waar Max diverse malen moet uitstappen om hekken te verplaatsen, en waar we aan het einde van de weg de hut vinden. Binnengekomen blijken we in een gigantisch, en mooie, verbouwde burgemeesterswoning te zijn (althans zo voelt het) en worden we naar 1 van de 8 tafeltjes gebracht. Okky, die bij gebrek aan ontbijt, een knallende honger met bijbehorende buikpijn heeft, wil een broodje, maar dat blijkt erg moeilijk te zijn, De geduldige maitre legt uit dat er eerst een hele andere ceremonie moet worden afgedraaid, namelijk die van servetten uitdelen, wachten, menukaarten uitdelen, weer wachten, bestellen, wachten, wijnkaart bekijken en bestellen, weer wachten, en wat komt er uiteindelijk aan…. 12 keiharde toastjes, lokale boter, soort soepstengels (natuur of olijf), zout uit Mallorca en lokale olie, waarna tevens het ritueel van het voor iedere tafel unieke gebakken brood begint. Hè hè…
We gaan van start met een fles Guitian Acacia 2004 van bodegas La Tapada, beetje hout gehad, altijd ontzettend lekker, zo ook nu. We krijgen een cold toweltje (een beetje muf ruikend), en besluiten het menu degustation te nemen, je moet wat! Eerste gerecht is een vélouté van tomaat naast een toastje (coca) met sardine, komkommer en aardbei. Best. Tweede gerechtje is een gelei van peer met een soort rilletes van kalf, licht aangemaakt met specerijen. Ook best. Vervolgens een brochette met coca (lokaal toastje weer) met perzik, bigaro en geranium, waarna een paar bijna rauwe gamba’s met amandel en een gelei van rode vermouth. Mooi!
Ondertussen zijn de keeltjes dorstig en stappen we over naar de chardonnay van het huis Chivite (E, 2003). Er komt een soort tagliatelli van inktvis (dunne strips) met inkt en een soort melsa wat ze hier pilota noemen (melsa is varkensvlees van delen die wij niet eten, met eieren en brood gekookt tot een soort terrine. Ontzettend lekker, ik maak het in de winter wel eens bij de snorremansen, herriner me eraan dat ik dat es vertel!), waarna een stukje kreeft, gesauteerd, met een soort pasta van gelei van kruiden (agar agar, dus warm), spinazie en komkommer. We besluiten de hoofdgerechten met kleine gefrituurde visjes (soort rouget, maar met een stekelhuidje) met rozijnen, pistache, lichte curry en pan con tomate, waarna nog een stukje lamsvlees. De kaas is cool, 5 stukjes met 5 garnituurtjes; mas farro met frambozengelei, Saint Nectaire met crushed walnotenkoekjes, ibores met kweepeergelei en amandel, stilton met rozijnen-portcake, en epoisse met abrikozen in marc de Bourgogne ( raar, epoisse in de zomer, toch een typische stalkaas). Het dessert gaat in 2 delen, te beginnen met 2 soorten chocolade, ganache en schuimpjes, met chocoladepastaslierten, gelei van amaretto en pistacheijs.

Het 2de toetje bestaat uit verschillende soorten koffie in mousse, ijs en gelei, met balsamico, ijs van Parmezaanse kaas en een pufje brandy (uit een verstuiver). Een moeilijk einde wat vooral bestaat uit tegenstellingen en textuur (zoet-zout-hard-zacht-warm-koud). Bij de koffie nog wat zoete tapas, waaronder arroz con leche met selderij, stokjes truffel, en een soort liquide snoepjes “aqua de Carme” wat smaakt naar de Spaanse geur die iedere man een paar keer per dag over zich heen spuit.
Bottom line; technisch perfect, veel lokale gerechten op een andere manier, bediening veel te “stuffy” en weinig flexibel. Kortom, we vonden er niet zoveel aan. Weinig verrassend, maar ik heb laatst begrepen dat dat het probleem is met zo’n 3de ster, een paar uitzonderingen daargelaten.