Laatste ochtend Milaan, nog snel een paar schoenen scoren (Prada) en daar tegenover even naar onze nationale trots in Italie kijken, de op-zijn-kop-winkel van Viktor en Rolf. Waanzinnig en nog goed gedaan ook. Qua kleren wil ik een hoop, maar de maat stopt bij de Italiaanse man van 1 meter 70, die 65 kilo weegt. Dus Coen kan het ook vergeten!

Op zaterdag in Milaan lunchen is niet eenvoudig, de meeste lekkere tenten zijn dicht, maar niet Nobu in de Armani shopping mall. Nobu Matsuhisa is de bekendste Japanner van Amerika, met zijn Nobu, en Nobu next door in New York. Ik ben er 1 keer geweest, en buiten de afschuwelijk ongezellige inrichting was het eten top. Dat is hier heel anders! Ik begin met een groene salade met de famous Matsuhisa dressing, die prima is, ik maak ‘m zelf vaak thuis, de identieke dressing komt alleen dan rechtsreeks uit een flesje wat ik bij Meidi-Ya in de Beethovenstraat koop. De drie sushi’s (garnaal, makreel en tonijn, € 5.= per stuk!) daarna zijn allen treurig, en nog klein ook, en de Tamago (sushi met omelet) is helaas al uitverkocht, terwijl ik de eerste gast ben. De Calfornia handroll is prima, mag ook wel voor die 8 euro, en de tempura with shrimps in spicy sauce is vet en niet spicy. Een tegenvaller dus, die deels werd goed gemaakt door de Vintage Tunina van Jermann (I, 2003), tevens de producent van Where the dreams have no end, en de latere Now it’s just dreams.
Ik had uiteindelijk een ruime 20 kilo overgewicht aan spulletjes uit de winkel van Peck, Oger had een jaloerse blik op het vliegveld van Malpenza, waar we s’avonds heerlijk van hebben gegeten. De rest maken we vanavond met de Pluckers soldaat, de waanzinnige Affiorato olijfolie houdt het waarschijnlijk ook niet langer dan een maand uit.
Die olie met een oude balsamico is genoeg voor een culinair salade orgasme!